لیکن آنچه مردم را دل آزرده کرد و باعث شد که آنها رای خود را به سبد کاندیدای دیگر ریختند دادن وعدهای غیر قابل انجام و منم منم ها بود هر چند شاید بخشی از این وعدها با توجه به شناختی که از توانمندی و مدیریت کاندیداها وجود داشت قابل انجام بود لیکن طرح آن با تکیه بر(منم منم) روش پسندیده ای نبود گذشته از این اصرار به ماندن و خود را برتر و بالاتر از دیگران دانستن اشکالی بود که بر تمام نامزدهای اصولگرا وارد بود و شاید بیشترین بخش حساسیت مردم ناشی از همین نکته بود که اگر این حضرات اینقدر که می گویند دلسوز نظام هستند و بخاطر احساس تکلیف وارد عرصه رقابت شده اند چرا بخاطر همان احساس تکلیف درک نمی کنند که رقابت 5 نفر نامزد اصولگرا در مقابل یک نفر اصلاح طلب یک انفجار سیاسی است و برنده این بازی از قبل مشخص است؟ بخصوص اینکه بعضی از حضرات مثل آقای ولایتی به مردم قول دادند ولی به راحتی آب خوردن زیر قولشان زدند و تنها مرد این میدان که ثابت کرد برای مردم ارزش قائل است و به وعده حود عمل کرد دکتر حداد عادل بود.

نکته مهمتر این بود که نامزدهای محترم اصولگرا از قرار معلوم هنوز هم روی همان منم منم های خود ایستاده و پایین نیامده اند و به خاطر همین خود خواهی، درک پاسخ قاطع مردم به آنها برایشان دشوار است جناح مقابل از روز نخست این غرور خود ساخته حضرات را بخوبی فهیمید و لذا تا دقیقه 90 بازی را برای خام کردن رقبای خود با تظاهر به تکثیر ادامه داد.
لیکن در واپسین لحظات به نفع یک فرد مشخص تمرکز کرد ولی اصولگرایان دچار نوعی خود بزرگ بینی شدند و هر کدام دیگری را مستحق کنار گیری قلمداد و خود را بهتر از او فرض نمودند و همین تفکر غلط آمیخته با غرور بود که دل میلیونها ایرانی را بدرد آورده و غرور کاذب این حضرات را بر همگان نمایان ساخت و امروز آقایان نشسته اند آسیب شناسی کنند که چه شد که چنین شد.
و باز هم افسوس که گویا این حضرات افسون شده اند و معادله به این سادگی را درک نمی کنند. کدام عاقلی در آن شرایط حساس نمی دانست که مظلوم نمایی هاشمی به نفع اصلاح طلبان خواهد بود و تمام کسانی که طرافدار او هستند رای خود را در سبد رای فرد مورد نظر او خواهند ریخت و کدام عاقلی نمی دانست که وقتی رقیب مقابل تنها یک نفر است با تکثیر و چند قسمت کردن رای مردم نمی توان برنده این بازی سیاسی شد؟
اگر این حضرات شرایط را بخوبی رصد و درک می کردند و راضی می شدند به نفع یک نفر خاص کنار بروند و خود در کابیبنه و هیئت وزیران مسئولیت بگیرند شاید بازی به شکل دیگری رقم می خورد و ما نباید اشتباه خود را به حساب تقدیر بگذاریم و نادانی سیاسی خود را با سوء استفاده از مقدسات توجیه کنیم.
تعجب اینجاست که بعد از کنار گیری آقای هاشمی کسانی که الفبای سیاست را می دانستند فهمیدند جناح چپ روی یک شخص خاص تمرکز نخواهد کرد ولی چرا حضرات این را نفهمیدند باید ببینند کجای کارشان اشکال داشت و چرا از درک معادله ای به این سادگی عاجزند و نکته آخر اینکه کار حداد عادل کاری مردانه بود و نشان از درک بالای سیاسی، اخلاص و تکلیف گرایی ایشان داشت و ای کاش چند نفر از بزرگان به نشان تقدیر به ایشان تبریک می گفتند همانگونه که اصلاح طلبان بخاطر کناره گیری آقای عارف به منزل او رفتند و از او بعنوان قهرمان این رقابت تقدیر کردند و افسوس که این غرور کاذب حتی بقیه رجال سیاسی ما را هم دچار نوعی خود... کرده است.
ایراندوست