به گزارش خبرنگار صدای دانشجو،کرسی آزاد اندیشی با موضوع ((ولایت مطلقه یا مقیده فقیه ))درمرکز سالن همایشهای دانشگاه علوم پزشکی همدان باحضوراساتید و دکتر سیدابراهیم حسینی معاون موسسه آموزشی پژوهشی امام (ره)بر گزار گردید.

در این نشست هم اندیشی اساتید،موضوع ولایت فقیه با عنوان ولایت مطلقه فقیه یا ولایت مقیده فقیه مورد بحث وبررسی قرار گرفت.

حجت الاسلام حسینی با طرح این سوال که ولایت فقیه چه زمانی مطرح شد ومنشاء مشروعیت آن چیست  بیان داشت :اصل ولایت فقیه از زمان امام صادق (ع) مطرح واجرا شد.

وی با بیان اینکه عده ای می گویند ولایت فقیه برای زمان غیبت است گفت :مطالعه آنها در این مورد کم است چرا که امام صادق (ع)به استناد آیه 60 سوره نساء((الم تر الی الذین یزعمون انهم امنوا بما انزل الیک وما انزل من قبلک یریدون ان یتحاکموا الی الطاغوت وقد امروا ان یکفروا به ):(مگر آن کسانی راکه خیال می کنند به کتاب تو و کتابهای پیشین ایمان دارند نمی بینی که می خواهندمحاکمه را نزد طاغوتی برند ،با اینکه به آنها امر شده است به طاغوت کفربورزند،فرموده اند اختلافات خود را نزد طاغوت نبرید.

وی با بیان اینکه حکومت یا الهی است یا طاغوتی بیان داشت:حکومت علی (ع)وآل او به این دلیل مشروع است که قرآن می فرماید:يا ايها الذين آمنوا اطيعواالله و اطيعوا الرسول و اولي الامر منكم .امر به اطاعت از اولی الامر بلافاصله بعد از اطاعت خدا و رسول و بی قید و شرط آمده است.

حسینی با اشاره به اینکه در بین فقها حتی یک نفر هم نداریم که با اصل ولایت فقیه مخالف باشد تصریح کرد:آنچه که مورد اختلاف است در مورد اختیارات ولیه فقیه می باشد که عده ای قائل به مقیده وعده ای هم قائل به مطلقه هستند.

معاون موسسه آموزشی پژوهشی امام (ره) گفت:زماني كه ولايت فقيه بدون قيد مطلقه استعمال شود، مراد از آن همان حكومت و زمام داري امور جامعه است كه براساس ادله عقلي و نقلي متعددي در زمان غيبت امام معصوم(ع) بر عهده فقيه جامع الشرايط گذاشته شده و فقيه عادل جامع الشرايط از سوي آن بزرگواران براي اداره و رهبري جامعه اسلامي منصوب گرديده و داراي حق حاكميت مي باشد.
اما زماني كه ولايت مطلقه فقيه استعمال مي شود، ناظر به حيطه اختيارات و گستره وظايف و مسؤوليت هاي ولي فقيه است.

وی افزود:نظريه حضرت امام(ره) درباره حوزه اختيارات ولي فقيه كه مورد قبول اكثريت فقهاي شيعه مي باشد، اين است كه فقيه همه اختيارات لازم حكومتي امام معصوم(ع) را دارد و هر نوع ولايتي كه در حوزه رهبري جامعه براي امام ثابت شده براي فقيه نيز ثابت است.

وی بیان داشت:جز آنچه كه به دليل خاص از مختصات امام معصوم(ع) شمرده شده است، از قبيل عصمت، ولايت تكويني و نيز پاره اي از اختياراتي كه پيامبر در حوزه مسائل خصوصي افراد داشته اند. در حقيقت اختصاصات ياد شده مربوط به جنبه ولايت به معني زعامت و رهبري اجتماعي نيست، بلكه به خاطر جهات شخصيتي و شرافت مقام امامت و عصمت امام معصوم(ع) است.

وی با بیان اینکه كلمه  «مطلقه» در لغت به معناي آزادي، رهايي و ارسال است اظهار داشت: ليكن موارد استعمال آن متفاوت است. به عبارت ديگر گاهي مطلق در برابر نسبی به كار مي رود و گاهي در برابر مشروط.

حسینی در ادامه افزود:استعمال نخست صرفا در علوم حقيقي است، ولي استعمال دوم هم در علوم حقيقي و هم در علوم اعتباري (مانند علوم سياسي) جريان دارد. از طرف ديگر كاربرد اين واژه در علوم اعتباري نيز از نظر دايره و وسعت اطلاق، بسيار متفاوت است.

وی بیان داشت:به عبارت ديگر هر كجا كه اين واژه به كار مي رود، بايد به دقت در نظر داشت كه مراد از آن اطلاق در برابر كدامين قيد مي باشد؛ مثلاً مطلقه در نظام هاي سياسي غالبا به رژيم هاي فاقد قانون اساسي اطلاق مي شود؛ ولي در نظام ولايت فقيه به گونه ديگري استعمال مي شود.

وی با تشریح ولایت مطلقه فقیه بیان داشت:مقصود از «ولايت مطلقه فقيه» اين است كه اگر «مصالح اهم اجتماعي» مسلمانان با يكي از احكام اوليه شرعي - كه از نظر اهميت در رتبه پايين تري قرار دارد - در تزاحم قرار گيرد، ولي فقيه كه موظف به حفظ مصالح عاليه جامعه اسلامي است؛ به خاطر حفظ مصالح اهم جامعه اسلامي مي تواند، بلكه بايد موقتا آن حكم شرعي اولي را تعطيل كند و مصالح اهم جامعه را بر آن مقدم بدارد.

وی اظهار داشت:اولاً؛ ولايت مطلقه فقيه از قواعد رافع تزاحم است؛ يعني، مطلق بودن ولايت گره گشا در تزاحم احكام و مصالح اهم اجتماعي است.
ثانيا؛ ولايت مطلقه خود، مقيد به قيودي است نه اين كه از هر حيث مطلق باشد.
قيودي كه در اعمال ولايت مطلقه وجود دارد عبارت است از: 1- مصلحت، 2- اهم بودن، 3- اجتماعي بودن. 

وی با اشاره به اینکه  اين اختيارات چيزي بيش از اختيارات لازم و ضروري براي حكومت و اداره جامعه نيست  افزود:هيچ حكومتي فاقد آن اختيارات نمي باشد. 
امام صادق(ع) مي فرمايند: ... من كان منكم ممن قد روي حديثنا و نظر في حلالنا و حرامنا و عرف احكامنا، فليرضوا به حكما فأني قد جعلته عليكم حاكما ....
حسینی بیان داشت:مرحوم كليني به سند از عمر بن حنظله روايت مي كند كه: «از امام صادق(ع) پرسيدم: درباره دو نفر از ما (شيعيان) كه در باب «دين» و «ميراث» نزاعي دارند، آن گاه به نزد سلطان يا قاضيان (قضات حكومت هاي جور)جهت حل آن مي روند.

وی با بیان اینکه حضرت در این باره می فرماید: هر كس در موارد حق يا باطل به آن ها مراجعه كند، در واقع به سوي طاغوت رفته و از طاغوت مطالبه قضاوت كرده است؛ از اين رو آنچه بر اساس حكم او دريافت مي دارد، به باطل اخذ نموده است؛ هر چند در واقع حق ثابت او باشد زيرا آن رابر اساس حكم طاغوت گرفته است، در حالي كه خداوند امر فرموده است: كه بايد به طاغوت كافر باشند .

وی به آیه ای از قرآن اشاره کرد وادامه داد:خداوند متعال مي فرمايد: يريدون ان يتحاكموا الي الطّاغوت و قد امروا ان يكفروا به آنگاه عمر بن حنظله مي پرسد: پس در اين صورت چه بايد كنند؟ امام(ع) فرمود: بايد به كساني از شما (شيعيان) كه حديث و سخنان ما را روايت مي كنند و در حلال و حرام ما به دقت مي نگرند و احكام ما را به خوبي باز مي شناسند مراجعه كنند و او را به عنوان حاكم بپذيرند. من چنين كسي را بر شما حاكم قرار دادم.