ابطه استاد - شاگردی از زمان شکل‌گیری فضای آکادمی و دانشگاه‌ها در ایران، به صورت رابطه عمودی پیش رفته است و نه افقی. بدین معنا که نگاه اساتید همواره از بالا به شاگرد بوده است و نه در عرض و در کنار آن‌ها. چنین سیستمی موجب شده دانشجو خلاقیت و عنصر پرسشگری خود را از دست دهد و تنها به حفظ و بازتولید آنچه که استاد به او گفته است، بپردازد.