این روزها و در آستانهی انتخابات ریاستجمهوری ظاهرا برخی از سیاسیون دوباره بر سر دوراهی «مقاومت- سازش» متوقف ماندهاند و از قضا گزینهی دوم را بهترین راه برونرفت از شرایط کنونی میدانند. در این شرایط چرا با وجود انبوه فشارهای داخلی و بین المللی، نظام باید همچنان بر گفتمان مقاومت -با همهی هزینههای آن- پایفشاری نماید؟