به گزارش پایگاه خبری تحلیلی صدای دانشجو، به نقل از کیهان، حسین شریعتمداری مکالمه خود با یکی از مسافران هواپیمای تازه خریداری شده را منتشر کرد که در ادامه می‌خوانید:

دوشنبه شب 23 اسفند ماه بعد از سفر چند ساعته به اهواز و حضور و سخنرانی در جمع ملکوتی راهیان نور و توفیق زیارت پیکر مطهر 14 شهید تازه تفحص شده، برای بازگشت به تهران وارد فرودگاه اهواز شدم. ساعت پرواز یک و 45 دقیقه بامداد بود که با تأخیر انجام شد و البته مسئولان محترم «ایران ایر» ضمن پذیرائی از مسافران، به خاطر تأخیر ناخواسته نیز پوزش خواستند که اقدامی درخور تقدیر بود، اما موضوع این وجیزه اشاره به نکته دیگری است که درس‌آموز است.

در حالی که همراه با سایر مسافران در سالن انتظار فرودگاه ایستاده بودیم، یک فروند هواپیمای ایرباس که گفته می‌شد از نوع 321 و اولین ایرباس خریداری شده اخیر است به زمین نشست و برای تخلیه مسافر در نزدیکی سالن انتظار پارک کرد به گونه‌ای که از پشت شیشه‌های سراسری سالن قابل دیدن بود. در این هنگام یکی از مسافران رو به نگارنده کرد و پرسید؛ آقای شریعتمداری! به نظر شما این هواپیما خوب نیست؟ پاسخ دادم چرا خوب نباشد، هواپیمای خوب و مدرنی است. گفت؛ پس چرا در کیهان به خرید آن اعتراض کرده‌اید؟ گفتم؛ فرض کنید که جنابعالی یکصد سکه طلا سفارش داده و بهای آن را هم پیشاپیش پرداخت کرده‌اید اما وقتی موعد تحویل سکه‌ها فرا می‌رسد، طرف مقابل فقط 2 سکه طلا به شما می‌دهد و هنگامی که 98 سکه دیگر را مطالبه می‌فرمائید، پاسخ می‌شنوید که فقط همین 2 سکه طلا حق شماست! آیا به او اعتراض نمی‌کنید؟ آقایی که سؤال را مطرح کرده بود، گفت؛ البته که اعتراض می‌کنم.

پرسیدم؛ اعتراض جنابعالی به سکه‌هاست یا به کلاهبرداری فروشنده؟ به یقین 2 سکه طلایی را که دریافت کرده‌اید بی‌فایده و غیرقابل استفاده نمی‌دانید بلکه به طرف مقابل اعتراض دارید که چرا بهای 100 سکه طلا را از شما دریافت کرده ولی فقط 2 سکه تحویل داده است. به ایشان و چند تن دیگر از خانم‌ها و آقایان مسافر که شاهد این گفت‌وگو بودند عرض کردم؛ قرار بود با اجرائی شدن برجام، صدها میلیارد دلار از دارایی‌های کشورمان که بلوکه شده است، آزاد شود، تمامی تحریم‌ها آنگونه که آقای رئیس‌جمهور به صراحت اعلام کرده بود، لغو شود، فروش هواپیما و قطعات آن از تحریم خارج شود، گشایش اقتصادی ایجاد شود، روابط تجاری که لازمه آن گشایش «ال‌سی» در بانک‌های خارجی است از بن‌بست خارج شود، چرخ معیشت مردم همراه با سانتریفیوژها به چرخش درآید، سرمایه‌گذاری خارجی صورت پذیرد، تورم از میان برداشته شود و تولید از رکود خارج شود ولی طرف مقابل ما یعنی 6 کشور 5+1 و مخصوصاً آمریکا به هیچ یک از این تعهدات خود عمل نکرده است و این واقعیت تلخ را مسئولان بلندپایه هسته‌ای نظیر آقایان روحانی، صالحی، ظریف، عراقچی و سیف نیز انکار نمی‌کنند. اعتراض ما این است که چرا باید آمریکا و سایر کشورهای طرف مذاکره آن همه تعهدی که در برجام پذیرفته‌اند را با فروش 2 فروند ایرباس، تمام شده اعلام کنند؟! و متأسفانه برخی از مسئولان محترم نیز بدون توجه به کلاه گشادی که سر ملت رفته است، این دو فروند ایرباس را دستاورد برجام معرفی کنند و بعضی‌هایشان با آن عکس یادگاری هم بگیرند؟

آقایی که سؤال را مطرح کرده بود با کمال تواضع گفت؛ من از طرح سؤالم معذرت می‌خواهم و حق را به کیهان می‌دهم که از منافع ملت دفاع کرده و نسبت به کلاهبرداری آمریکا هشدار داده است.چرا صدا و سیما این واقعیت‌ها را برای مردم توضیح نمی‌دهد و یکسره به توجیه اقدامات دولت مشغول است و من تصور می‌کردم آقای شریعتمداری معتقد است به جای هواپیماهای مدرن باید سوار هواپیماهای فرسوده شویم و...

نگارنده توضیح این نکته را نیز ضروری دانسته و خطاب به آنان گفتم؛ مسئله دیگر آن است که آیا خرید ایرباس اولویت ضروری کشور است؟ شما آقایان و خانم‌ها استطاعت آن را دارید که با هواپیما مسافرت کنید و فاصله اهواز تا تهران را که با اتوموبیل و از راه زمین نزدیک به 10 ساعت زمان می‌برد، در فاصله کوتاه یک‌ساعته طی کنید و شاید هم بعضی از شما مانند بنده، به مأموریت آمده باشید ولی حتماً می‌دانید که راه‌های کشور یعنی جاده‌هایی که اکثریت قریب به اتفاق مردم از آن استفاده می‌کنند نیاز جدی به ترمیم و تأمین امنیت سفر دارند، چرا به جای خرید هواپیما که در جای خود ضروری است، نباید، ترمیم جاده‌ها را در اولویت قرار داد؟ به عنوان مثال چرا نباید جاده‌ حد فاصل اهواز تا تهران دو بانده و اتوبان باشد تا همه ساله شاهد حوادث دلخراش رانندگی، مثلاً در پل دختر و برخی نقاط دیگر نباشیم؟

بلندگوی فرودگاه مسافران را به سوار شدن دعوت کرد و یکی از آقایان گفت؛ متأسفانه دولت در حفظ پرستیژ و عزت کشورمان هم موفق نبوده است و در حالی که به پله‌های هواپیما رسیده بودیم گفتم؛ تا آنجا که عربستان فکسنی هم برایمان شاخ و شانه می‌کشد.

 اما، سخن دلسوزانه‌ای هم با صدا و سیما و مسئولان محترم آن در میان است و آن این که صدا و سیما اگرچه اقدامات و برنامه‌های شایسته تقدیری دارد ولی در برخی موارد در تبیین و روشنگری مسائل برای مردم آنگونه که انتظار می‌رود، فعال نیست. چرا باید تریبون پرمخاطب صدا و سیما در پربیننده‌ترین ساعت‌ها به تبلیغات یک طرفه دولتمردان اختصاص داشته باشد؟ و مثلاً چه اشکالی دارد فلان مسئول بلندپایه، به جای آن که بدون حضور هیچ یک از منتقدان به گونه‌ای یکطرفه درباره حوزه مسئولیت خود سخن بگوید، این برنامه‌ها با حضور یک منتقد منصف برگزار شود و یا حداقل آن که به منتقدان نیز فرصت بیشتری برای تبیین مسائل داده شود.

انتهای پیام/چ