این حضور در شهرهای مختلف به دلیل شرایط جغرافیایی و جوی متفاوت،ناهمگون است.در دو سه هفته اول به جز چند واکنش از رسانه ها نوشتاری که واقعا در جبهه انقلاب هستند،چیز دیگری نمی بینیم.اوایل خردادماه که این موضوع فراگیر می شود ، چند رسانه نوشتاری دیگر نیز به جمع واکنش دهندگان اضافه می شوند و از تعداد انگشت شماری از تریبون های نماز جمعه نیز صدای اعتراض بلند می شود.چند راهپیمایی نیز با شعارهای غیر منطقی و عجیب و غریب همچون «مرگ بر بدحجاب» بعد از نماز جمعه برگزار می شود و همه،دولت و نیروی انتظامی را «مسئول این نابسامانی ها» تشخیص داده و به خیال خود با اتخاذ همین چند موضع، تکلیف خود را ادا میکنند.در تیرماه ،رسانه ی ملی به صورت کاملا مختصر و «یواشکی» یک یا نهایتا دو سه برنامه را به این موضوع اختصاص می دهد و بعد از سه چهار هفته،وقتی کار به جاهای باریک و اساسی می رسد ناگهان موضوع برنامه عوض می شود.و یکی دو بار هم « بیست و سی» به انعکاس خبر شیوع مجدد بدحجابی می پردازد و... تمام.البته ممکن است بسیج دانشجویی دانشگاههای تهران هم یک بیانیه بر ضد بدحجابی صادر و یا یک گشادنامه –همان نامه سرگشاده- به مسئولین بنویسند و ....همین .این تقریبا همه ی واکنش های هرساله است.اواسط مرداد ماه هم، همه از این واکنشهای بی فایده خسته می شوند و سکوت اختیار می کنند و هیچ اتفاق خاصی نمی افتد.