به گزارش پایگاه خبری تحلیلی صدای دانشجو، به نقل از فارس؛ حملات تروریستی تهران اتفاق تلخی بود که ایران را بدل به کانون اخبار کرد تا تمامی نگاه ها به تهران دوخته شود. سایه شوم تروریسم و داعش پس از این حمله نافرجام حالا همه رویدادهای جاری از جمله ورزش را تحت الشعاع قرار داده.

تهران طی یکی دو هفته اخیر میزبان دو رویداد مهم ورزشی خواهد بود. نخست هفته دوم رقابت های لیگ جهانی تهران از فردا در سالن 12 هزار نفری آزادی برگزار می شود و هفته آینده استادیوم آزادی میزبانی بازی ایران و ازبکستان در مقدماتی جام جهانی خواهد بود. دو رویدادی که برای ورزش ایران اهمیت فراوانی دارد و حالا پس از اتفاقات اخیر ارزشی ورای ورزش یافته و به نوعی مانوری کامل از اقتدار و امنیت در پایتخت ایران خواهد بود.

در این میان در حالیکه فدراسیون جهانی والیبال نسبت به برگزاری امن و میزبانی شایسته ایران در لیگ جهانی تردیدی ندارد و حملات تروریستی اخیر را هیچ تهدیدی برای این رقابت ها نمی داند، فیفا و AFC دو نهاد متولی فوتبال در یک تصمیم عجیب و مشکوک با ارسال نامه ای به فدراسیون فوتبال خواستار تامین امنیت بازی ایران و ازبکستان در هفته آینده شده اند. نامه ای که بیشتر از آنکه جنبه امنیتی داشته باشد، بازگو کننده وابستگی های دو مرجع فوتبال به جریانات سیاسی است. آنها که پشت تریبون ها شعار جدایی سیاست از فوتبال را سر می دهند اما پشت پرده عمله سیاست و سیاست بازی های کشورهایی هستند که بزرگترین حامی تروریسم و داعش به شمار می روند. همان کشورهایی که مدام بر طبل تفرقه و جنگ می کوبند و خاورمیانه را بدل به کانون بحران کرده اند اما دلارهای بادآورده نفتی سبب شده این جنگ افروزی و بحران سازی به هیچ انگاشته شده و حتی نهادهای تصمیم گیرنده مطیع دستورات آنها باشند.

تکلیف AFC به عنوان متحجرترین و عقب مانده ترین نهاد تشکیلاتی فوتبال البته روشن است. نهادی که از دیرباز تاکنون تنها یک عروسک خیمه شب بازی در دست کشورهای ثروتمند و دلارهای نفتی بوده و کوس رسوایی فسادش جهانی شده. کشوری که مطیع زر و زور است و قانون را بر پایه این دو مولفه می نویسد. اما فیفا نیز در این ماجرای عجیب با AFC همصدایی می کند. غافل از اینکه ایران سرزمینی است که با تمامی کشورهای منطقه تفاوت های آشکار و اساسی دارد. کشوری که در کانون بحران، جنگ و تخاصم پابرجا ایستاده و امنیت و آرامش آن حتی در قلب غرب نیز یافت نمی شود. کشوری که دور از همه بحران ها، اقتدار و صلابت حرف اول آن است.

فیفا در این نامه سخیف به بیراهه زده. همدستی با AFC برای خوش خدمتی به بحران سازان منطقه برای به کف آوردن چند دلار سیاه نفتی، خبط بزرگی است که به آبرو و حیثیت فیفا چوب حراج می زند و آنها را بدل به عمله ظلم می کند.

اینفانتینو و شرکای بی مایه اش، بهتر است کمی تاریخ ایران را ورق بزنند و سوابق این سرزمین را مرور کنند. سرزمینی که در همه بحران ها هیچگاه امنیت و اقتدارش را از دست نداده.

8 سال جنگ تحمیلی بحران بزرگی بود که بی تردید می توانست هر کشوری را نابود کند اما ایران با دست های خالی 8 سال با همه دنیا جنگید و حیرت انگیز اینکه در دل این جنگ، هرگز امنیت و اقتدارش زیر سئوال نرفت.

در طول این 8 سال حملات تروریستی بزرگتر و شدیدتر از حملات چهارشنبه سیاه را شاهد بودیم.

6 تیر 60 ترور رهبر انقلاب، 7 تیر 60 انفجار در دفتر حزب جمهوری اسلامی و کشته‌شدن 75 نفر از اعضای این حزب و بالاخره 8 شهریور 60، انفجار در دفتر نخست وزیری در جلسه شورای امنیت ملی که به شهادت رجایی و باهنر رئیس جمهور و نخست وزیر وقت ایران منجر شد، شاید مهمترین عملیات تروریستی تاریخ انقلاب به شمار می روند که ابعاد آن به هیچ وجه با حوادث تروریستی دیروز قابل قیاس نیستند اما این حملات تروریستی خونبار هم سبب نشد تا امنیت و آرامش جامعه به هم بریزد.

در تمام آن سال های جنگ و در دل حملات تروریستی، زندگی عادی مردم زیر پوست شهر جاری بود و هیچ رویداد و اتفاقی کنسل نشد و زیر سئوال نرفت. ورزش ایران نیز در آن سال ها جریان عادی خود را داشت به گونه ای که در دل جنگ، 5 دربی بزرگ در تهران برگزار شد بدون اینکه آب از آب تکان بخورد و خون از دماغ کسی بیاید. دربی 24 شانزدهم مهر 60 (پرسپولیس صفر – استقلال صفر)، دربی 25 هفدهم دی 61 (پرسپولیس یک – استقلال یک)، دربی 26 پانزدهم مهر 62 (استقلال یک – پرسپولیس صفر)، دربی 27 بیست و پنجم خرداد 65 (پرسپولیس 3 – استقلال صفر) و دربی 28 هفتم فروردین 66 (پرسپولیس صفر – استقلال صفر).

نکته جالب اینکه مهمترین و پرتماشاگرترین دربی تاریخ نیز در همین ایام برگزار شده؛ دربی 26 در 15 مهر 62 که تماشاگران حتی پیست های های تارتان و دکل های پروژکتور را هم اشغال کرده و تا لب خط طولی نشسته بودند اما بازی بدون هیچ مشکل خاصی پایان یافت و 120 هزار نفر در امنیت و آرامش کامل به خانه های خود بازگشتند.

در همان ایام تیم ملی ایران نیز در اوج جنگ، چند بازی ملی و رسمی را میزبانی کرده؛ 15 اسفند 60 بازی با کره شمالی در مشهد، 16 بهمن 63 بازی با کره شمالی در تهران، 27 بهمن 64 بازی با پاکستان در تهران و 1 اسفند 64 بازی با غنا در تهران.

سابقه ایران در برگزاری رویدادهای بزرگ و با اهمیت کاملا روشن و عاری از هر گونه شبهه و تردید است. آنچه نشان دهنده امنیت و اقتدار ایران در برهه های مختلف حتی در اوج بحران ها می باشد.

فیفا و اربابان زر و زورش، هنوز ایران و ایرانی را نشناخته اند. این سرو تنومند 2500 ساله بیدی نیست که با این بادها بلرزد. داعش و اربابان داعش و بزرگتر از داعش نیز در قبال اقتدار و شکوه ایران، به چشم نخواهند آمد. این بیشه جولانگاه شیر و پلنگ است و کفتارها نمی توانند به آن خدشه ای وارد کنند. فیفا و AFC تاریخ دهه ٦٠ را بخوانند بعد نامه نگرانی بنویسند. در این سرزمین جایی برای نگرانی نیست.

انتهای پیام/چ