به گزارش پایگاه خبری تحلیلی صدای دانشجو، محسن صالحی مرام جانشین قرارگاه دانشجویی شهید همدانی در گفت و گو با خبرنگار صدای دانشجو گفت: این هنجارشکنی و سنت شکنی فوتبالیست های ایرانی درزمینه ی ورزش بی سابقه بود آن قدر که ، به خبر اول خبرگزاری‌ها و رسانه های ورزشی تبدیل شد. اتفاقی که ‌همه ی ایرانان حامی فلسطین را وارد شوک کرد .سال ها پیش  هم ، چنین اتفاقی به صورت غیر مستقیم رخ داده بود ولی این بار قضیه کاملا متفاوت است . آن قدر که پای وزارت خارجه رژیم‌صهیونیستی ، رژیم کودک کش و جنایتکار هم به ماجرا باز شد و با زبان شیطانی خود گفت : «آفرین به مسعود شجاعی و احسان حاج صفی که تابوی (پرهیز) مسابقه ندادن با ورزشکاران اسرائیلی را شکستند.» این ذوق زدگی و خوشحالی توییتر رسمی وزارت امور خارجه رژیم صهیونیستی در هاله ای از ابهام بود آیا فقط به خاطر تعهدشان به باشگاه در این بازی شرکت کردند یا قصه ی دیگری در میان است ؛ سیاسی کار یا اجبار؟

وی افزود:  قبل از شجاعی و حاج صفی، ورزشکاران ایرانی بارها در مسابقه های ورزشی جهانی، مقابل حریفان خود از رژیم اشغالگر قدس حاضر نمی شدند . اما عزیز دیگری را میشناسم که سیلی محکمی به صهیونیست ها زد این شخص کسی نبود جز آقای «اشکان دژاگه» ملی پوش دو تابعیتی تیم ملی فوتبال ؛ حدود 9 سال پیش، قبل از حضور در تیم ملی ایران و زمانی که برای تیم ملی جوانان آلمان بازی می کرد، با وجود تمام جنجال های رسانه ای و تهدیدهای رئیس فدراسیون این کشور، از بازی در برابر تیم صهیونیستی سر باز زد ، دژاگه بیان کرد که«در رگ های من بیشتر خون ایرانی جاری است تا آلمانی، باید این مسأله را پذیرفت. والدین من ایرانی هستند. ایران، اسرائیل را به رسمیت نمی‌شناسد.»

صالحی مرام گفت: اما غیر از صفحه رسمی وزارت خارجه رژیم صهیونیستی، حرکت شجاعی و حاج صفی موافقان و ذوق زدگان دیگری هم داشت. خود فروختگانی که بوی از انسانیت نبرده و همیشه با یک بهانه ای به دنبال تسویه حساب سیاسی خود هستند ، از سوی دیگر برخی چهره های ورزشی چون آقایان «مهدی طارمی» و «علی کریمی» هم با پست های اینستاگرامی، حمایت خود را از شجاعی و حاج صفی اعلام کردند و حضور قابل تأمل آنان مقابل حریف اشغالگر را به دلیل «تعهد کاری به باشگاه» دانستند تا این حرکت شرم آور و زننده را یک اتفاق اخلاقی جلوه دهند پس اگر اینان به باشگاه تعهد دارند ، تعهدشان به مردم ایران و به انسانیت چه میشود؟

وی در انتها بیان کرد: به هر حال، اتفاقی که دو ملی پوش ایرانی رقم زدند، بیش از آن که به تعهد کاری و ورزشی مربوط شود، به مسأله‌ای سیاسی تبدیل شد که سرنوشت آنان را متفاوت کرد. اتفاقی که اگر با اندکی هوشمندی بیشتر، جلوی آن گرفته می شد حالا این دو را به قهرمانان وزارت خارجه رژیم صهیونیستی تبدیل نمیکرد .

انتهای پیام/چ