چند شب پیش شبکه"شما" رو می دیم.از فرهنگ یکی از عشایر استان چهارمحال و بختیاری سخن می گفت.می گفت: در آن ایل رسم است که هر پسرجوانی که می خواهد زن بگیرد مستقیم به خانواده اش نمی گوید و خجالت می کشد.آن جوان 3-4روز می رود توی کوه های اطراف و خانواده اش می فهمند که او زن می خواهد و فامیل و خانواده می روند او را از کوه می آورند و با او صحبت می کنند... .

1-حالا فرض کنید یک پسر شهری 3-4 روز برود توی کوه.اصلا زنده می ماند که تشکیل زندگی دهد؟
2-آیا خانواده های شهری آنقدر به فکر بچه هایشان هستند که از روی رفتار بچه هایشان بفهمند که می خواهند ازدواج کنند و فرزندان مجبور نباشند خودش را به در و دیوار بزنند تا...؟
3-اصلا آیا دختر و پسری وجود دارد که خجالت بکشد بگوید می خواهم ازدواج کم؟
4-آیا اصلا فرزندان این نسل احساس نیاز برای ازدواج می کنند یا جایگزینی یافته اند؟
5-کاش همه ی جوانان ایران حداقل در سن16-25سالگی عضو آن ایل بودند...

از پیرزن ها شنیدم قبلاها وقتی دختری می خواست به بقیه بفهماند که شوهر می خواهد، چادرش را در مواقعی برعکس می پوشید!
1-فرض کنید یکی در آن موقع اشتباهی چادرش را برعکس می پوشید.
2-آیا امروزه دخترها جز ساپورت و مانتو اسپرت چیزی می پوشند؟و آیا شما هم موافقید امروزه اگر ساپرت را برعکس بپوشند خیعلی بیشتر افراد متوجه می شوند تا اینکه چادری را برعکس بپوشند.(چون نگاه ها به سمت دیگر رفته...) ؟
3-آیا باوجود ادامه تحصیل دختری احساس نیاز به ازدواج می کند؟
4-آیا پسری پیدا می شود که توقعات دختری را بطور نسبی برطرف کند و بالعکس؟