سه شنبه 18 مرداد ماه؛ عقربه های ساعت لحظه به لحظه به آخرین ساعات این روز نزدیک می شود؛ قلب ها، نگاه ها و تمام ذهن مردم ایران به تصاویری که از دهکده (این روزها، رویایی) المپیک به سراسر جهان مخابره می شود دوخته شده است که ناگهان صدای شادی مردم در فضای شهر می پیچد.

به گزارش صدای دانشجو؛ روز گذشته اگر مسیرتان به دکه های روزنامه فروشی خورده باشد، دیگر از تیتر های « زرد » و پر حاشیه و عکس های قد و نیم قد بازیکنان فوتبالی خبری نیست؛ تیترهایی که امروز صبح چشم هر مخاطبی را به روزنامه های ورزشی و غیر ورزشی جلب می‌کرد، خبر از اتفاق بزرگ در ورزش کشور در طول تاریخ خودش را می داد.

«شیران ایران»، «دیشب، شب یا علی بود»، «... و در ایران طلا بارید»، «هرکول های پارسی»، «شبی خوش تر از همه تاریخ»؛ اینها عناوینی بودند که روزنامه های صبح امروز کشور « شاهکار » ورزشکاران المپیکی ایرانی «غیر میلیاردی!» را منعکس کردند.

نتایجی که طی روزهای گذشته ورزشکاران «با غیرت» ایرانی در مهم ترین صحنه «سیاسی ورزشی» دنیا به دست آوردند، درس های زیادی را به تمام مسئولین ورزشی و «غیر ورزشی» کشور داد که حاوی نکات بسیار مهم در دل خودش است.

اولین و مهمترین مسئله ای که این نتایج نظر هر کسی را به خود جلب می کند، حس غرور و پر احساسی است که عموم جامعه را به سمتی برد که اگر صبح امروز گذری به مناطق پر رفت و آمد شهری همچون خطوط BRT، مترو و تاکسی های تهران می انداختیم، آن نگرانی ها و بد اخلاقی‌هایی که گاها در این مراکز دیده می شود، نشانی نبود و اگر به صحبت هایی که بین مردم رد و بدل می شود، توجهی می‌شد این حس نشاط و غرورملی در تک تک آنها می توان مشاهده کرد.

بدون شک این نتایج درخشان، این موضوع را نشان می‌دهد که اگر کار اساسی در ورزش کشور صورت گیرد، به این معنی که اگر مسئولین «ورزشی» کشور به جای اینکه به دنبال سیاسی بازی‌ و دنباله رو حواشی تمام نشدنی رشته هایی که هنوز هیچ افتخار جهانی (فوتبال) کسب نکرده است، باشند، با فراهم کردن امکانات مناسب و استفاده از مربیان با تجربه و «عاشقی» همچون محمد بنا و «حمایت» از آنها می‌توان در آوردگاه مهمی همچون المپیک هشت مرتبه (تا به امروز) پرچم پرافتخار « جمهوری اسلامی ایران » جلوی دید میلیون ها مخاطب جهانی آن هم در کشوری همچون انگلیس به اهتزاز دربیاورد.

اما یکی از مهمترین مسائلی جای دارد مسئولین ورزشی کشور نگاه ویژه ای به آن داشته باشند، پاداش، جوایزی و حمایت مادی است که می تواند ورزش کار حرفه ای ما را بدون اینکه نگران وضعیت معیشتی خود باشد، تمام ظرفیت فکری، روحی، روانی و بدنی خود را جهت افتخار آفرینی و مطرح کردن نام ایران در دنیای اقتصادی، سیاسی و اجتماعی ورزش جهان به کار گیرد، و زمینه‌ی مناسبی را برای آنها فراهم کند؛ اما آیا براستی جوایزی که قرار است این دوره به افتخارآفرینان اهدا شود در شان آنها است؟ آیا دادن 200 سکه به طلا آور «المپیک» در مقایسه با بازیکنان معروف به «میلیاردی» می تواند توجه پذیر باشد؟

جالب اینجا است که بررسي جوايز سالهاي گدشته نشان مي‌دهد كه ميزان افزايش جوايز با تورم اصلا همخواني ندارد؛ هشت سال قبل و براي المپيك 2004 آتن مسئولان ورزش ايران به هر قهرمان المپيك 100 ميليون تومان جايزه دادند؛ اين در حالي است كه در سال 1383 قيمت سكه طلا در حدود 100 هزار تومان بود. حالا با گذشت هشت سال قيمت سكه حدود 700 هزار تومان شده است (حدود هفت برابر سال 83) و با توجه به افزايش تورم؛ بايد جوايز قهرمان المپيك لندن هم حدودا شش تا هفت برابر شود (600 تا 700 ميليون تومان براي مدال طلا) باشد.

به نظر مي‌رسد قهرمانان حتي به نيمي از اين مبلغ هم راضي باشند و بايد ديد مسئولان ورزش تا چه حد از نظر مالي براي المپيكي‌ها انگيزه ايجاد مي‌كنند. البته چهار سال پس از المپيك آتن، جايزه قهرمان المپيك پكن تنها 10 ميليون تومان افزايش داشت (110 ميليون تومان براي مدال طلا) و اگر براي لندن هم اين گونه باشد، بدون شك جايزه قهرمانان با ميزان تورم همخواني نخواهد داشت.

نکته قابل تامل دیگر در این است که بودجه فدراسيونی همچون كشتي که در این دوره فقط در رشته فرنگی توانسته است 3 مدال طلا را بدست آورد، تنها چهارميليارد بوده است، و این در حالی است که باشگاه های سرخ آبی در فصل نقل و انتقالات امسال بر سر گرفتن بازیکنان میلیاردی «رقابت جدی!» با یکدیگر داشته اند.

نکته قابل تامل دیگر انجایی است که یک کشتی گیری که بخواهد در این سطح در جهان روی یکی از سه سکوی برتر جهان قرار گیرد بدون شک باید تمرینات سخت و طاقت فرسایی آن هم به صورت شبانه روزی انجام دهد، ولی شاهدیم که بازیکنان فوتبالی هستند که یک شبه ره صد ساله را طی می‌کنند و چیزی به جز ماشین های صدها میلیونی و بی اخلاقی ها چیز دیگری از آنها شاهد نیستیم.

در هر صورت امیدواریم متولیان ورزش کشور با نگاهی کلان تر به ورزش قهرمانی و حمایت جدی از ورزش کاران «نخبه» کشور راه را برای افتخار آفرینی دوباره هموارتر سازند.