چندی پیش در مطلبی با عنوان "منتظر آبنبات آمریکایی باشیم" به بررسی برنامه و هدف آمریکا در مذاکرات هسته ای پرداختیم. عنوان شد که آمریکا خود بهتر از هر کس دیگر می داند که ایران در فعالیت های هسته ای به دنبال مقاصد نظامی نیست و اعمال تحریم ها صرفا جهت سرنگونی یا حداقل تضعیف جمهوری اسلامی است. بر اساس این تحلیل پیش بینی شد که آمریکا ضمن طولانی کردن مذاکرات قصد بدست آوردن اهرمی جهت فشار به ایران در مقاطع حساس دارد. اتفاقات بعدی  این پیش بینی را از دو جهت تایید کرد؛ اولا توافقنامه ژنو تا تیرماه سال آینده تمدید شد و ثانیا آمریکا در مقطعی حساس از اهرم به دست آمده جهت فشار به حکومت ایران استفاده نمود. این مقطع حساس همان چند روز اوج التهابات بین اسراییل و حزب الله پس از حمله ی رژیم صهیونیستی به کاروان رزمندگان مقاومت بود. مناقشات پشت پرده پیرامون پیوند زدن ادامه ی مذاکرات هسته ای به موضوع انتقام جویی مقاومت حزب الله به حدی بود که سید حسن نصرالله در سخنرانی خود پس از عملیات انتقام جویانه گفت: "پرونده هسته‌ای ایران هیچ ارتباطی با لبنان یا تعیین رئیس جمهور لبنان یا واکنش حزب‌الله ندارد".

اما به نظر می رسد ادامه ی فرآیند طولانی کردن مذاکرات و نگه داشتن چماق "توافق یا تحریم" بالای سر جمهوری اسلامی این بار به سد محکمی برخورد کرده است. آمریکا قصد داشت با دو مرحله ای کردن توافق، بهانه ای برای کش دار کردن مذاکرات و پا در هوا نگه داشتن ایران بدست آورد لیکن سخنرانی اخیر رهبر معظم انقلاب باعث خلع سلاح آمریکا در این زمینه شد و بار دیگر تیزبینی دیده بان انقلاب دامن گیر مکر آمریکایی شد.