به گزارش پایگاه خبری تحلیلی صدای دانشجو، به نقل از آناج،  هرچند 5 اسفند را روز مهندسین نامیده و این روز را از این لحاظ گرامی می‌دارند اما بسیاری از مشکلات مهندسین کشور در کشاکش تغییر دولت‌ها و عدم انسجام سازمان‌های رسمی به سمت خاموشی و همچنین شکل گیری مجامع غیرتخصصی و عدم ایده پردازی جدید، در سایه می‌ماند.

مهندسی یک مقوله بسیار مهم و پیچیده‌ای است که طی این پروسه در صورت نیازمندی به بررسی یک موضوع از دیدگاه مهندسی باید ساختار عملیاتی و همچنین ارائه یک دید عملی از یک مفهوم را در جامعه داشته باشد، اما تا زمانی که نتواند این مفهوم را در طیف مقابل مدنظر ایجاد کند نمی‌توان به او از لحاظ تخصصی عنوان مهندس را داد.

شخصیت مهندسین به واسطه نیاز تجربی و بررسی راه‌های عملی و تقویت ذهنی موجب می‌شود از چند وجه به نسبت اذهان افراد دیگر دارای ویژگی متمایزی باشد، شاید اصلی‌ترین آن وجه متفاوت اندیشیدن در مورد یک موضوع نسبت به جمع است که مباحث را در چند بعد بررسی کرده و سریعترین و دقیق‌ترین جواب را ارائه می‌دهد؛ این دلیل بر ضعف رشته‌های دیگر نبوده بلکه یک نکته متمایز به نسبت متخصصین دیگر رشته‌ها است.

اما مسئله که اینجا مطرح می‌شود، چرا مهندسین ما به خصوص در چند سال اخیر دچار یک تکرار شده و عدم ارائه ایدهه‌ای نو و علمی از توان بعضی از مهندسین پولی و مدرکی نیز یک کار محیرالعقول به حساب آمده و انتظار دارند یک جدول ضرب نهایت خروجی اینان از تمام علمی که یاد گرفته‌اند و عمری که به پای تحصیل گذاشته‌اند باشد.

امروز کشور نتوانسته به واسطه حجم عظیم مهندسانی که به خود می‌بیند به تولید ایده و محصول بپردازد، دانشجویان در قالب فعالیت‌های تئوری حتی قابلیت تبدیل این اندوخته‌ها به محصول را در بازار واقعی ندارند که بسیاری این امر را ناشی از ساختار آموزشی کشور می‌دانند هرچند نمی‌توان آن را مقصر ندانست ولی در اصل عدم برداشت درست از مهندسی باعث شده تا همه افراد به سمت حضور در این رشته‌ها سرازیر شوند و طبق آمارهای جهانی ایران رتبه سوم فارغ التحصیلان مهندسی را در دنیا در اختیار گیرد.

اما با کمی دید واقع نگر که بنگریم می‌بینیم حجم عظیم مهندسین تحصیل‌کرده که تنها برای دریافت مدرک چندین سال عمر خود را سپری کرده‌اند تا واژه مهندس قبل از اسمشان آورده شود و نهایتا به دلیل عدم نیاز بازار به این تخصص‌ها به شغل دیگری رو می‌برند که هیچ ارتباطی با رشته تحصیلی خود ندارد.

ولی چاره این مهندسین که هم علم دارند و هم مدرک در چیست؟! توجه به پتانسیل‌ها محلی در کنار بهره‌گیری از ایده‌های نو و تطبیق آن با نیازهای جامعه در جهت تولید محصول و یا خدمات است که در پی آن هم به اشتغال کمک می‌کند و هم به چرخه اقتصاد مقاومتی در قالب شرکت‌های دانش بنیان سرعت و قدرت می‌بخشد.

وجهی که امروز در میان بی‌توجهی سیاستمداران و بدون اینکه از ظرفیت شرکت‌های دانش بنیان بهره‌ای برده شود به حال خود رها شده و فقط کنار تجلیل یا ارائه گزارش مسئولین جایی در آن کاغذها دارند که بعضی از همین شرکت‌ها نیز به صورت سوری تشکیل شده و هیچ خروجی ندارند.

اقتصاد امروز کشور نیازمند یک تعمیر خاص مهندسی است که در پی آن ساختارهای موجود با توجه به شرایط عملیاتی و مفهومی که قرار است اقتصاد مقاومتی را به عموم مردم عرضه کند آن جذابیت را دارا باشد که به این موضوع کمک نماید.

انتهای پیام/چ