نگاه مردم دنیا به جایگاه ریاست جمهوری،یقینا تفاوت های عمده ای با دیدگاه ایرانیان دارد،بویژه پس از پیروزی انقلاب اسلامی.چرا که با پیروزی انقلاب اسلامی ادبیات جدیدی  به دنیای امروز ورود پیدا کرد،علی الخصوص در وادی سیاست و ادراه ی جامعه.فارغ از این مسئله،ادبیات سیاسیون و دولتمردان یک نظام سیاسی و نوع عملکرد آنها همواره طیف متنوعی از  تصورات و پندارها را در مورد عرصه ی ریاست جمهوری،بوجود آورده است.نوعا هرگاه مسئولان  یک کشور رفتاری را در پیش گرفته و به آن خو کنند،مردم نیز به تاسی از آنها همانگونه رفتار خواهند کرد.امیرالمومنین(ع) میفرمایند:((الناس علی دین ملوکهم)).مردمان بر دین حاکمانشان هستند!

این جریان در تاریخ سی و پنج ساله ی انقلاب اسلامی ما هم به شکلی رخ داد.هر چند برخی به این مسئله اعتقاد نداشته و آنرا نمی پذیرند،لیکن گذر زمان صحت و سقم آن را بر همگان روشن ساخته است،و کسی نمیتواند منکر آن گردد!

در دوره ی بنی صدر بدلیل خیانت ها و رویکرد ضد انقلابی شخص رئیس جمهور،و نیز نوپائی انقلاب و به تبع آن عدم شناخت صحیح جامعه از منصب ریاست جمهوری و حساسیت های آن،مردم فرصت آنرا نیافتند که به دریافت روشن و برداشت دقیقی از این جایگاه دست یابند!

لیکن بعد از دوران سیاه بنی صدر و روی کار آمدن شخصیت انقلابی و خدومی مثل شهید رجائی(ره) بعنوان رئیس جمهور منتخب ملت و البته افزایش بصیرت و آگاهی مردم در جریان برخورد با حوادث و فتنه های اوائل انقلاب،مردم توانستند به درک بهتر و عمیق تری از مسند ریاست جمهوری آن هم همسو با مرام و ارزش های انقلابی برسند،و رئیس جمهور در میان ایشان بعنوان یک خادم جهادگر و انقلابی شناخته شود!هر چند که مدت ریاست جمهوری آن شهید بزرگوار کوتاه بود،و دست ظالم استکبار جهانی رجائی خدوم را از دامن انقلاب و ملت برچید و او را بسوی پروردگارش رهسپار نمود،اما همین دوران اندک هم کافی بود تا رجایی برای همیشه در قلوب مردم جاودانه شود.

نگاه خدمتگزاری تا حدودی در دوران ریاست جمهوری حضرت آقا-بدلیل فضای انقلابی دوران دفاع مقدس و نیز حضور ایشان بعنوان رئیس جمهور محبوب در راس هیئت دولت- نیز بر جامعه حکمفرما بود!

اما بعد از رحلت حضرت امام خمینی(ره) انقلاب اسلامی وارد مرحله ی تازه ای شد.در این دوران به علت رویکردها و رفتارهای سیاسیون و دولتمردان جدید،تا مدتها گفتمان حاکم بر مجموعه ی دولت،از گفتمان خدمتگزاری و کار جهادی فاصله گرفت،و به سمت و سوئی نادرست سوق یافت!

در دوران ریاست جمهوری آقای هاشمی رفسنجانی،به تدریج گفتمان اشرافیت و رفاه طلبی هیئت دولت و بدنبال آن کشور را فرا گرفت.حاکمیت اشرافیگری باعث ظهور و بروز پدیده ای نو و البته بسیار زشت بنام ((آقازادگی)) شد!این مسئله بخصوص در شخص رئیس جمهور وقت و خاندان وی بوضوح عینیت یافت،به گونه ای که هنوز بعد از گذشت سالیان دور، بزرگترین نماد آقازادگی و اشرافیت در کشور،فرزندان آقای هاشمی رفسنجانی و شخص وی شناخته میشوند!

متاسفانه  ثمره ی چنین گفتمانی که با توسعه محوری ناهمگون و لجام گسیخته-که از اصلی ترین سیاست های دولت وقت بود- تلفیق یافته بود،پیدایش پدیده ی اسفناک ((شکاف عمیق طبقاتی)) بود،که آثار مخرب و بعضا جبران ناپذیر اقتصادی،اجتماعی،فرهنگی و... را بدنبال خود داشت!و هنوز که هنوز است ملت ایران با تبعات آن دست و پنجه نرم میکنند.حتی بسیار ی بر این باورند که مشکلات اقتصادی امروزی،ناشی از همان سیاست های غلط و ناعادلانه ی دولت سازندگی است.

در دوران ریاست جمهوری آقای خاتمی نیز مطابق انتظار گفتمان جدید دیگری از درون دولت سربرآورد،که علاوه بر اشرافیگری،دوری گزیدن از متن مردم و سیاست زدگی،و نیز پشت کردن به ارزش های انقلاب اسلامی و خودباختگی مهم ترین شاخصه های آن بودند،که البته در قالب فریبنده ی اصلاح طلبی رخ نموده و داعیه ی انقلابی گری نیز داشت!اصلاح طلبی ای که هیچگاه تعریف روشن و واضحی برای آن،از سوی سران اصلاحات ارائه نشد ! تا جائی که حتی رهبر انقلاب را به سخن گفتن واداشت،و ایشان با طرح مسئله ی ((اصلاحات آمریکایی)) و تعریف شاخصه های آن،خطر ظهور آنرا گوشزد کرده و رسما خواهان مرزبندی اصلاح طلبان با این نوع اصلاح طلبی شدند!خطری که گذر زمان واقعیت آنرا به عینه آشکار ساخت!هم آنجایی که سران اصلاحات و هم پیاله گانشان،با همراهی همه جانبه ی شخص خاتمی،کمر همت به نابودی شعائر اسلام و انقلاب،و استحاله ی آرمان ها و ارزشهای آن بسته بودند!کار تا آنجا پیش رفت که حتی در دوره ای مردم از ابراز و اظهار شعارها و ارزشهای انقلابی شان در جامعه شرم داشتند،و میرفت که فرهنگ و هویت ملی و اسلامی به قهقرا برود!

بعدها هم همین اصلاح طلبان،در فتنه ی ننگین 88،حاضر به پذیرش رای ملت نشده و خیابانها را صحنه ی جاه طلبی ها و آشوب آفرینی هایشان ساختند،و دست در دست دشمنان قسم خورده ی انقلاب و ملت،وقیحانه تا براندازی نظام مقدس اسلامی پیش رفتند. اما انگار از یاد برده بودند که:((و مکروا و مکرو الله والله خیرالماکرین)).

شاید وجه مشترک هر دو دولت سازندگی و اصلاحات،قدرت طلبی سران آنها بود،که از هر وسیله ای برای دست یافتن به مناصب قدرت استفاده نمودند،منتها هر کدام به شیوه ای متفاوت.گویا آنها اینگونه میپنداشتند که کرسی ریاست جمهوری جایگاهی است،برای تحقق بخشیدن به آرزوهای شخصی و مطامع فردی شان!

آقای خاتمی و حلقه ی یارانش،هیچ گاه نتوانستند و البته نخواستند که ادعاها و خواسته هایشان را در مجامع علمی و محافل سیاسی و از طرق قانونی مطرح نموده و پیگیری نمایند!چرا که حتی خودشان هم میدانستند خواسته هایشان به هیچ عنوان مشروع نبوده و در هیچ نهاد علمی و قانونی قابل دفاع نیست.به همین جهت  متوسل به جایگاه دولت و ریاست جمهوری شدند و با قدرتی که این عرصه در اختیارشان میگذاشت،بدنبال پیاده کردن اهداف نا مشروعشان بودند،و در واقع میخواستند به نحوی آنها را به مردم و کشور تحمیل کنند!

این در حالی است که اختیارات رئیس جمهور و قدرت و ضمانت اجرائی،که قانون برای او در نظر گرفته است،فقط باید در جهت تامین نیازها و توسعه و آبادانی کشور،و نیز خدمت رسانی به مردم و اعتلای انقلاب اسلامی بکار گرفته شود. اما جنابین هاشمی و خاتمی دقیقا ضد این اصل عمل کردند و از این قدرت بیشتر در جهت تامین منافع شخصی شان بهره بردند!

البته قصد ما سیاه نمایی دوران اصلاحات و سازندگی نیست،و هیچ کس نمیتواند منکر خدمات مثبت این دو دولت شود.منتها سخن ما و نقد ما،بر گفتمان و سیاست های کلی سران اصلی این دولت هاست،و در مورد خدمات و تلاش های مجموعه ی دولت و وزاتخانه ها باید در فرصت دیگری به بحث و گفتگو نشست.

بالاخره بعد از 8 سال دوران خاتمی هم به پایان رسید،و مردم منتظر بودند تا رئیس جمهور جدیدشان را بشناسند.طبیعتا با آمدن رئیس جمهور جدید،گفتمان تازه ی دیگری نیز قد علم میکرد.در این بین اما مردم از میان تمام گفتمان های انتخباتی،به گفتمان عدالت و خدمت که از سوی احمدی نژاد مطرح شده بود اقبال بیشتری نشان دادند و او را بعنوان رئیس جمهور منتخب خود برگزیدند. قطعا پاسخ به این سوال که چرا مردم به این گفتمان رای دادند،در چند سطر نمیگنجد و میطلبد که جداگانه به آن پرداخته شود.لیکن میتوان ادعا نمود که اصلی ترین دلیل اعتماد مردم به احمدی نژاد  همان مطرح کردن شعار عدالت و خدمتگزاری از سوی وی بود.

مردم سال ها شاهد پرداختن دولتمردان  به حواشی و دور شدن از وظایف اصلی شان بودند،که در نتیجه ی آن آرمان مظلوم عدالت به فراموشی سپرده شده،و سال ها زیر دست و پای جاه طلبی های سیاسی لگدمال شد،و طبقه ی مستضعف روز به روز ضعیف تر و مرفهین بی درد روز به روز فربه تر شدند.جامعه ی آنروز  بیش از همیشه عطش عدالت داشت،و احمدی نژاد هم این را بخوبی فهمیده بود و دقیقا دست روی همین نقطه گذاشت.

اما آیا احمدی نژاد پس از گذشت 8 سال،توانست به وعده های آن روزهایش جامه ی عمل بپوشاند؟!اکنون که در واپسین روزهای ریاست جمهوری احمدی نژاد به سر میبریم،شاید بهتر بتوان به این پرسش پاسخ داد،و میزان صداقت و پایبندی وی به شعارهای سال 84 را سنجید .

هر کس که بخواهد با دیده ی انصاف بنگرد و از قضاوت های سلیقه ای و شخصی پرهیزد نماید،یقینا به تلاش جهادی و اهتمام جدی احمدی نژاد و دولتش برای خدمتگزاری به ملت اذعان خواهد نمود،و نخواهد توانست از خدمات کم نظیر و بعضا حتی بی نظیر دولت های نهم و دهم چشم پوشی کند.دقیق ترین،بهترین و منصفانه ترین تحلیل در مورد عملکرد دولت های نهم و دهم را باید در کلام رهبر معظم انقلاب جست:(( همه فهميدند كه رئيس جمهور محترم و همكارانشان در دولت حجم كارشان بسيار بالا و پرشتاب نسبت به همه‌ى دوره‌هاى ديگر بود و هست. حجم كار بالا و تلاش خستگى‌ناپذير و اعراض از آسايشها و آسودگى‌ها و امتيازاتى كه معمولاً مسئولان كشورها در دنيا دارند؛ استراحت ميكنند، تفريح ميروند، امتياز ميگيرند؛ اينها را نخواستن، نديدن، طلب نكردن، امتياز بزرگى است كه اين دولت بحمدالله از اين امتياز برخوردار بود.اين دولت بحمدالله توانست شعارهاى انقلاب را سر دست بگيرد و به آنها افتخار كند و آنها را در جامعه مطرح كند. اين دولت اين شعارها را مطرح كرد، برجسته كرد، سر دست گرفت، به آنها افتخار كرد؛ در مجامع جهانى، احساس شرم از انگيزه‌هاى انقلابى و از اهداف انقلابى و از شيوه‌هاى انقلابى نكرد؛ اين خيلى كار بزرگى بود)).

بالاخره این بیانات واضح و مبرهن امام خامنه ای، نشان میدهد که احمدی نژاد به بخش عمده ای از شعارهایش در این 8 سال پایبند بوده و توانسته گفتمان خدمت گزاری را در کشور نهادینه کند.دولت احمدی نژاد تا آن زمان که بدون پرداختن به حواشی و بدور از دعواهای سیاسی با تلاش فراوان به کار جهادی خود ادامه میداد،همه شاهد پیشرفت های خیره کننده  وچشمگیری در کشور بودند.

دستیابی به چرخه ی کامل فناوری هسته ای،فضایی شدن  کشور و پرتاب ماهواره و ماهواره بر به فضا،رتبه ی یازدهم علمی دنیا و سرعت رشد علمی یازده برابری نسبت به متوسط جهانی،هفدهمین قدرت اقتصادی دنیا،اجرای تقریبا موفق هدفمندی یارانه ها(در عین اینکه تجربه اقتصادی کاملا جدید و بزرگی برای کشور محسوب میشد،و حتی تحسین نهاد های بین المللی را نیز برانگیخت)،مدیریت بهینه ی مصرف سوخت،ساخت و توسعه ی مسکن مهر،توزیع سهام عدالت،پیشرفت در زمینه دانش لیزر و سلول های بنیادی،و مهم تر از همه ارتقا و اعتلای جایگاه انقلاب اسلامی و افزایش قدرت آن در دنیا و بویژه منطقه؛تنها و تنها بخشی از توفیقات مشهود دولت های نهم و دهم بود.بقول امام خامنه ای:((این دولت انقلاب را به ریل خود بازگرداند)).

اما متاسفانه احمدی نژاد نیز در دوران پایانی ریاست جمهوری اش با حمایت های بی جا و غیر منطقی از جریان انحرافی و سردمدار آن جناب اسفندیار خان رحیم مشائی و نیز جدل های نابجا با مجلس،موجبات رنجش خاطر ملت و سرخوردگی طرفدارنش را فراهم آورده و محبوبیت دولت را نیز تا حد زیادی کاهش داد.تقریبا از همان زمان  بود که مشکلات اقتصادی تبدیل به یک معضل شده،و بقول معروف داد همه را در آورد! قطعا بیش از همه مشغول شدن دولت به فرعیات و دور شدن از وظایف اصلی اش باعث بروز  چنین وضعی شد. در حالیکه مردم از تورم بالا و گرانی(که بخشی از این امر نیز بخاطر نزدیک شدن به سال ها و ماه های انتخابات به نظر طراحی شده می آمد)،و قرار گرفتن در تنگنای شدید معیشتی به سطوح آمده و انتظار حل مشکلات و مدیریت اوضاع را از سوی دولتمردان خود داشتند،شخص رئیس جمهور صحن علنی مجلس را به میدان

 افشاگری و جنگ و دعوا  بدل ساخته،و به جای پذیرش قصورات و تقصیرات به فرافکنی روی آورده بود.البته مجلس نیز به اندازه ی دولت و بلکه بیش از آن،مقصر و خطاکار بود.

دوران احمدی نژاد با تمام فراز و نشیب هایش،و با وجود همه ی ضعف ها و نقایصش،یک امتیاز بسیار بزرگ و برجسته داشت،که ارزش والای آن بر هیچ کس پوشیده نیست.8 سال ریاست جمهوری محمود احمدی نژاد به همه فهماند که در قاموس ملت بزرگ ایران اسلامی،رئیس جمهور یک سیاستمدار خوش پوش با لباس های اتو کشیده و پشت میز نشین نیست،که دو دستی صندلی ریاستش را چسبیده باشد و فارغ از فکر و خیال مردم و درد و رنج ایشان، بزرگترین افتخارش حشر و نشر با سیاسیون و قدرتمداران خرد و کلان عالم سیاست باشد!بقول دکتر کامران باقری لنکرانی:((ریاست جمهوری شانش ریاست نیست،خدمتگزاری است)).مردم در طول این 8 سال این را از نزدیک لمس کردند،و به این باور رسیدند که رئیس جمهور خادمی از جنس ملت و برخواسته از  میان خودشان است،نه یک موجود فرا مردمی!!!شاید بیادماندنی ترین جمله از دکتر محمود احمدی نژاد همین باشد که گفت:(( بنده هر کجا که باشم در خدمت مردم و انقلاب خواهم بود و هر وقت مردم بخواهند و زیر پایشان را نگاه کنند احمدی‌نژاد را خواهند دید)).در کجای دنیا چنین رئیس جمهوری پیدا میشود؟! این رفتار و منش متواضعانه ی احمدی نژاد هرگز از ذهن و دل مردم محو نخواهد شد،و در خاطرات به نیکی خواهد ماند.

به هر حال دوره ی احمدی نژاد هم به پایان رسید و اکنون حسن روحانی با رای مردم بعنوان هفتمین رئیس منتخب جمهوری اسلامی ایران مامور تشکیل دولت یازدهم شده است.بازشناسی گفتمان روحانی و دلایل موفقیت او نیز بحث جداگانه ای است که در این فرصت نمیتوان به تفصیل بدان پرداخت،اما بطور خلاصه باید گفت روحانی با مطرح کردن شعار اعتدال و فراجناحی بودن در دورانی که مردم از افراطی گری ها و جناح بندی ها خسته شده بودند،توانست آرای  ملت را در سبد رای خود بریزد.

اکنون انتظار آن میرود که دولت یازدهم و رئیس جمهور منتخب،روند نهادینه شده ی خدمتگزاری را خالصانه ادامه داده،و تمام فکر و ذکرشان فقط کار و تلاش بی وقفه برای سربلندی کشور و تحقق آرمان والای عدالت،در دهه ی پیشرفت و عدالت باشد.امید است که شعار فراجناحی بودن آقای روحانی  به این معنا نباشد،که دولت را محلی برای تاخت و تاز جریان های مختلف سیاسی و ارضای خواست ها و سلایق جناح های گوناگون سازند،و مقتدرانه در مقابل سهم خواهی های زور گویانه ی احزاب و گروه ها-مخصوصا فتنه گران- بایستند،و هرگز تن به خواسته های نا مشروع ندهند!مخصوصا که حمایت ها و ارشادات ویژه ی آقایان هاشمی و خاتمی از جناب آقای دکتر روحانی،ترس از به انحراف کشیده شدن دولت یازدهم را تشدید میکند.

همه ی ما صمیمانه امیدواریم که جناب آقای دکتر روحانی و دولت ایشان در راه خدمت رسانی به ملت،و عزت و اعتلای انقلاب اسلامی موفق و پیروز باشند،که در آنصورت محبوب قلوب مردم،و نیز عزیز و سربلند در پیشگاه خدای متعال خواهند بود.ما نیز در این راه از هیچ تلاش و کوششی دریغ نکرده،و آماده ایم که خالصانه در کنار ایشان و یار و یاور ایشان باشیم.

در پایان بار دیگر این نکته را دلسوزانه به ایشان یادآوری میکنیم که:

 ((ریاست جمهوری عرصه ی خدمت است،نه کرسی قدرت))

والسلام.