به گزارش صدای دانشجو، میلاد بیرونی در یادداشتی پیرامون سربازان جان باخته در حادثه واژگونی اتوبوس نوشت:

چه کسی میداند...
سرباز یعنی مظلوم ترین بودن
اکنون که سربازان عزیز ما در جاده ها در حین بازگشت به خانه هایشان و در حالی ک مادران این عزیزان منتظرشان بودند، به خاطر بی کیفیتی اتوبوسها و نابسامانی جاده ها جان خود را از دست داده اند، چه کسی میداند که مادران و خانواده ی این عزیزان پر کشیده به سوی آسمان چه سختی و رنجی را می کشند؟
سوال اذهان عمومی و ملت داغ دار و شریف ایران و ما جوانان این است که:
چه کسانی مسئول این اتفاق درد آور هستند؟ چه کسانی وظیفه داشتند خودروهای با کیفیت تولید کنند تا جوانهای پاک و عزیز ما اینگونه جانشان را از دست ندهند؟ چه کسانی وظیفه دارند بجای توجه کردن به بیشتر شدن حقوقهای نجومی خود وظیفه داشتند به راه ها و جاده ها توجه می کردند؟ چه کسانی وظیفه داشتند وضعیت جاده ها را سامان بدهند تا اینقدر ما در جاده ها جان عزیزان خود را از دست ندهیم؟
سالیانه بیش از پانزده هزار نفر کشته در جاده ها برای خانواده های ایرانی سخت و درد ناک است.
و اما سربازان غیرتمند ما که همیشه در جامعه مظلوم ترینها هستند الان دیگر زمانش رسیده که به وضعیت معیشت و زندگی آنها کمی توجه بشود.
همیشه مسئولین به بهانه ی کمبود بودجه از زیر بار رسیدگی به وضعیت سربازان شانه خالی کرده اند و این در حالی هست که بودجه برای دادن حقوق های چند ده میلیونی و چند صد میلیونی همیشه وجود دارد.
سربازان ما از شرق ترین نقطه ی کشور تا غرب ترین نقاط همیشه جانه خود را در کف دست گذاشته اند و از مرزهای ما دفاع می کنند اما کدام توجه و رسیدگی به مسائل آنها انجام می شود؟
براستی چه کسی میداند حق و عدالت کجاست که وضع سربازان ما این گونه است و وضع مدیران آن طور!
به راستی سرباز یعنی مظلوم ترین ولی اکنون باید گفت:
سرباز یعنی از دست دادن جان به خاطر نبود امکانات و جاده های مناسب و خودروهای با کیفیت.
رخت سربازی تو بوی کفن دارد...
و من شرمسارم که ببینم و دم نزنم...

میلاد بیرونی* فعال سیاسی و عضو شورای قرارگاه دانشجوی شهید همدانی