من انقلابی...

دوست داشتم توی جای خالی بنویسم: هستم! اما...اول. راست‌ش انقلاب و انقلابی بودن در ما دفن شده است و در زنده‌گی ما دفن شده است و در رفتار ما دفن شده است و حرف‌های ما گورستانی شده است برای انقلاب و برای انقلابی بودن. آن‌قدر خاطرات بدی دارم از بنر شدن حرف‌های ره‌بر و از موضوع  ِ سمینهار شدن ِ حرف‌های ره‌بر و از لقلقه‌ی زبان شدن حرف‌های ره‌بر به دست چون من‌هایی، که دوست نداشتم بنویسم از انقلابی بودن. اما این را می‌دانم و می‌نویسم که ما از وقتی چسبیدیم به این زمین ِ خاکی، نه که انقلابی بودن و انقلاب، یادمان رفته باشد، نه! بل‌که خود به خود دیگر نتوانستیم انقلابی باشیم و انقلابی زنده‌گی کنیم و انقلابی حرف بزنیم و انقلابی نگاه کنیم. اقتضای انقلابی بودن و انقلابی زنده‌گی کردن این است که آدم تعلقی به این زمین نداشته باشد، ذات انقلابی بودن این است تو در این دنیایی که تکنولوژی حرف اول و آخر را می‌زند، پول، امام‌زاده‌ی بر حقی‌ست و اسب ِ شهوت، یکه‌تاز میدان ِ اعمال است، بتوانی انقلابی باشی و در درون‌ت هر رور انقلاب بکنی و هر روز تمام جوارح‌ت را و تمام افکارت را و تمام اعمال‌ت را بر ضد دیکتاتوری نفس بشورانی و هر روز پیروز شوی و یا اگر پیروز نشدی بجنگی و خون‌ت ریخته شود! ذات انقلابی بودن این است که تو همیشه‌گی تبدیل شوی به هر آن چیزی که خوب است، که تو خودت را بسپاری به دست ِ مقلب القلوب، که تو اول در درون‌ت انقلابی باشی و در درون‌ت انقلاب بکنی مدام و بعد بخواهی انقلابی حرف بزنی و انقلابی زنده‌گی کنی، حالا این زنده‌گی شامل عرصه‌ی فرهنگ می‌شود، سیاست می‌شود، روزمرّه‌ها می‌شود و همین‌طور الی آخر...

دوم. دوست دارم عکس ره‌بر روی دیوار اتاق‌م نباشد اما روی دیوار دل‌م باشد.

سوم. به ره‌برم افتخار می‌کنم و خدا را شاکرم که در زمان ِ نفس کشیدن او نفس می‌کشم و سرخورده‌ام از این‌که باعث سرافرازی‌ش نیستم و به خاطر ضد انقلابی بودن‌م از خدا معذرت می‌خواهم.

چهارم. تک‌تک این کلمه‌ها بر شانه‌ی نویسنده‌ها سنگینی خواهد کرد برای حرکت به سمت انقلابی بودن.

پنجم. عمل را دوست‌تر دارم از حرف. حرف هم اما خوب است تا حدّی البته.