69 روز تا انتخابات رياست جمهوري باقي مانده ، انتخاباتي كه به ازعان اكثر كارشناسان حساس ترين و مهمترين انتخابات تاريخ انقلاب مي باشد. شايد بتوان اين حساسيت ها را به دو دليل تفسير كرد اول  شرايط ويژه اخير كشور با توجه به تحريم ها و فشار هاي اقتصادي وارده بر مردم ، دوم تفرقه و انشقاق در اردوگاه اصولگرايي و چند شاخه شدن گفتمان سه تيري. هدف حقير از نوشتن اين متن گوشزد كردن برخي مسائل به مسئولين عزيز درآستانه انتخابات مي باشد. متاسفانه سيستم انتخابات در جمهوري اسلامي ايران حالتي بيمار گونه و مريض دارد انتخابات هايي كه براي پيروزي در آن كانديدا ها و حاميان آنها دست به بي تقوايي مي زنند و به تخريب جناح رو به رو مي پردازند و براي تحقق اهداف خويش از هيچ حربه و ترفندي دريغ نمي نمايند، از دروغ بستن و تهمت زدن به يكديگر هم ابايي ندارند اينان به راحتي به افرادي كه زماني با هم ، هم كاسه و همكار بودند و همراه و هم دوش هم انقلاب كردند تهمت مي زنند تا با پيروزي خود عطش قدرتشان فروكش كند. متاسفانه در چند ماه اخير طبق روال انتخابات هاي گذشته شاهد اعمال و صحبت هاي به دور از تقوا و اخلاق كانديداهاي احتمالي و نزديكان آنها مي باشيم كه به تخريب گروه ها و كانديداهاي ديگر مي پردازند. به راستي چرا بايد در مملكت شيعه شاهد چنين بي تقوايي ها براي رسيدن به قدرت باشيم ، قدرتي كه اين گونه به دست آيد به فرموده ي مولايمان علي (ع) همچون آبی بد مزه و نا دلپذیر و لقمه‏ای گلوگیر است. نكته ي جالب اينجاست كه اين بي تقوايي ها از جانب كساني رخ مي دهد كه دايه دار خدمت و درستي مي باشند و به نحوي عمار پنداري هم دارند. زياد نبايد اين افراد را هم مقصر دانست اين خود سيستم است كه افراد را وادار به اين اعمال مي كند. رهبر عزيزمان حضرت امام خامنه اي (ارواحنا له فداء) با  پي بردن به اين مسائل بحث انتخاب رئيس جمهور به صورت پارلماني را در سخناني در سفر خود به كرمانشاه در سال 90 مطرح كردند ، اما اين سخنان مانند سخنان ديگر آقا روي زمين ماند و سياسيون و دانشجويان به اصطلاح فعال فرهنگي- سياسي اين سخنان گهربار را از ياد بردند. لازم به ذكر است آيت الله جعفر سبحاني از مراجع عظام تقليد طي پيشنهادي خواستار برگزيني رئيس جمهور كشور از طريق نظام پارلماني شدند ، نقد هاي ايشان به سيستم كنوني در 4 محور خلاصه مي شود :

(( اولا: نیروهای سیاسی به دو گروه تقسیم شده اند و هر یک می کوشند بخشی از ملت را به سوی خود بکشانند و طبعا وحدت کلمه ملت با این شیوه دچار آسیب فراوان می سازند.

ثانیا: هنگام تبلیغات انتخاباتی، آنچنان اسراف و زیاده روی رخ می دهد که میلیاردها ثروت ملت ایران، به کاغذ و مقوا و سپس به زباله تبدیل می شود.

ثالثا: این نوع گزینش سبب می شود که برخی از این گروه ها، اصول اخلاقی را نادیده گرفته و شخصیت های برجسته کشور را تخریب و متهم سازند و از همین طریق، دشمنی که در کمین است، از این راه بهره سیاسی را برده و ملت را نسبت به نظام بدبین می سازد.

رابعا: هنوز که قریب ششش ماه به موعد انتخابات مانده است(ايشان اين يادداشت را شش ماه مانده به انتخابات نوشته بودند.)، بحث و گفتگو در این موضوع رسانه ها و مطبوعات و رسانه ها و افکار عمومی کشور را هدف گرفته و به جای پرداختن به مسائل لازم و حیاتی، به همین موضوع می پردازند، خصوصا در ماههای نزدیک به ایام انتخابات، غالبا وزارتخانه ها و ادارات بزرگ، فعالیت های خود را کم کرده و همگی متوجه این هستند که چه کسی برگزیده می شود، و ضرر چنین کم کاری و رها کردن امور لازم بر کسی پوشیده نیست. ))

البته طرح پارلماني شدن انتخاب رئيس جمهور در مجلس خبرگان مطرح شد اما طرح مذكور به جايي نرسيد!

نكته ي قابل توجه اين است كه انتخاب پارلماني رئيس جمهور نيازمند پارلمان قوي و نمايندگاني سالم و مستقل مي باشد كه با توجه به وضع كنوني پارلمان كشور اين امر بعيد و دور از ذهن مي باشد. به قول يكي از وزراي اسبق كابينه آقاي احمدي نژاد از مجلسي كه نمايندگان آن با شام دادن راي جمع مي كنند نبايد انتظار زيادي داشت!

در آخر نوشته ي خود را با طرح سوالي به پايان مي برم كه پاسخ آن بر عهده ي خود خواننده ي عزيز مي باشد.

در كشوري كه بالاترين مقام در آن مقام معظم رهبري حضرت امام خامنه اي (ارواحنا له فداء) مي باشد ، ديگر وجود رئيس جمهور به عنوان رئيس ملت چه معنايي دارد؟ آيا اين امر باعث توهم خود رئيس جمهور نمي شود كه خود را در حد و حتي بالاتر از رهبري ببيند. آيا مشكل مشترك روساي جمهور قبل درباره ي بحث ولايت پذيري همين توهم نبود كه مقام خود را در حد رهبري و بالاتر از آن مي دانستند.