به گزارش صدای دانشجو به نقل از تسنیم، در این بازی ایران در شهر کوری تیبای برزیل روبه‌روی نیجریه قرار می‌گیرد. این دومین دیدار از گروه ششم مسابقات است.دربازی اول که صبح امروز (دوشنبه) برگزار شد، آرژانتین و بوسنی در ماراکانای ریودوژانیرو رودررو ایستادند. کارلوس کی روش همیشه بر اهمیت فراوان بازی نخست ایران پای فشرده و این به سبب تأثیر فراوانی است که این دیدار لاجرم بر سرنوشت نهایی هر تیم می‌گذارد. برد یا تساوی به یک تیم در آغاز جام روحیه می‌دهد اما شکست می‌تواند مقدمه افکار منفی، ناامیدی و حذف باشد.اما این که سرمربی پرتغالی و 61 ساله ایران کدامین تدابیر را برای رسیدن به اهدافش در دیدار امشب برگزیده، بحث مهم دیگری را شامل می‌شود. آموزه‌های او در دو ماه اخیر و آن چه طی دو اردوی خارجی‌مان در آفریقای جنوبی و اتریش پیوسته انجام می‌شد، بازی محتاطانه، حفظ توپ، گرفتن فضای حیاتی حریفان، دوندگی بی‌امان و در انتظار نشستن برای اشتباهات رقبا بود. آیا ایران که طبق قرارهای قبلی با لباس‌های منقش به سیمای یوزپلنگ‌های ایرانی در خطر انقراض به میدان می آید، می‌تواند از این طریق پرواز عقاب‌های برتر (نیجریه) را مهار کند؟

درجست‌وجوی برد بعد از سه شکست
ایران در هر سه مرتبه شرکت قبلی‌اش درجام‌های جهانی، در اولین بازی‌اش شکست خورده است. ایران درجام 1978 در آرژانتین برابر هلند 0-3 بازنده شد، درجام 98 در فرانسه 0-1 به یوگسلاوی باخت و در جام 2006 با نتیجه 1-3 تسلیم مکزیک شد. بنابراین کارلوس کی‌روش باید بکوشد بر پایه مهارت‌های ستارگانی چون دژاگه، قوچان‌نژاد، نکونام و انصاری‌فرد این روند منفی را مهار کند و شروعی پیروزی بار را برای تیم موسوم به «افتخار پارس» در گام اول رقم بزند. ایران کلاً در 3 دوره قبلی شرکتش در جام‌های جهانی فقط یک بار پیروز شده و آن هم در مسابقه خبرسازش برابر امریکا در جام 98 که عنوان مسابقه قرن را به آن دادند، بود که ایران با گل‌های استیلی و مهدوی‌کیا آن را 1-2 به نفع خود خاتمه داد. ایران درجام 78 ابتدا 0-3 به هلند باخت، سپس با اسکاتلند 1-1 کرد و آنگاه 1-4 تسلیم پرو شد و از صحنه کنار رفت و تیم سال 98 ما نخست 0-1 به یوگسلاوی بازنده شد، در دیدار دوم 1-2 بر امریکا غلبه کرد و آنگاه 0-2 به آلمان باخت و باز هم حذف شد. در جام 2006 نیز ایران کارش را با باخت 1-3 مقابل مکزیک شروع کرد. سپس 0-2 به پرتغال باخت و سرانجام با آنگولا 1-1 مساوی کرد و یک بار دیگر از مرحله گروهی بالا نیامد. با این اوصاف ایران در 9 بازی خود در سه دوره جام جهانی فقط یک برد ، دو تساوی و 6 شکست داشته است. نیجریه در نقطه مقابل در مرحله نهایی 5 جام جهانی قبلی در 4 دوره حاضر بوده و در جام‌های 94 و 98 از گروهش بالا رفت ولی در اولین مرحله حذفی به ترتیب به ایتالیا و دانمارک باخت و حذف شد. در دو جام دیگر (2002 و 2010) عقاب‌های برتر اصلاً از گروه‌شان بالا نیامدند و در سال 2006 اصلاً به مرحله نهایی راه نیافتند.
43 برابر 44
در جدیدترین جدول فیفا که 10 روز پیش اعلام شد، ایران و نیجریه در همسایگی یکدیگر قرار گرفتند. ایران در این جدول چهل و سوم است و «عقاب‌های برتر» که معمولاً لباس سبز رنگ بر تن می‌کنند چهل و چهارم‌اند. بالاترین رده‌بندی برای نیجریه در تاریخ فوتبالش، رتبه پنجم دنیا در آوریل 1994 بود و پایین‌ترین رتبه‌اش 82 در سال 1999 بوده است. برای ایران بالاترین رتبه رده هفدهم بود که در سال 2004 و در اوج دوران برانکو ایوانکوویچ در تیم ملی شکل گرفت.
به رغم پیشینه نسبتاً طولانی دو کشور در فوتبال قاره‌های مربوطه و حتی جهان، تیم‌های ملی ایران و نیجریه فقط یک بار با یکدیگر مصاف داده‌اند که در یک تورنمنت چهارجانبه در هنگ‌کنگ بود که نتیجه آن 0-1 به نفع رقیب آفریقایی شد. دو تیم در سطح تیم‌های امید و جوانان ملاقاتی نداشته‌اند اما در سطح نوجوانان ایران و نیجریه مهر ماه سال پیش در جام جهانی این رده سنی در امارات رودررو ایستادند که حاصل آن برد 1-4 نیجریه بود. البته نیجریه در آن مسابقات کل حریفانش را به توپ بست و کمتر از سه گل به هیچ تیمی نزد و سرانجام هم سزاوارانه قهرمان شد. از آن تیم 6 بازیکن، تیم ملی بزرگسالان نیجریه را هم در جام جهانی بیستم همراهی می‌کنند. این در حالی است که عده‌ای می‌گویند تعدادی از اعضای آن تیم نوجوانان نیجریه، صغر سنی بوده و بیش از 17 سال سن داشته‌اند. ادعایی که آزمایش‌های «سنی» فیفا آن را رد می‌کند.

 

از انیاما تا میکل
در تیم ملی فعلی نیجریه ستاره‌ها کم نیستند اما شمار آن‌ها به عصر طلایی فوتبال این کشور که به دهه 1990 مربوط می‌شود، نمی‌رسد.
وینسنت انیاما درون دروازه که عضو لیل فرانسه است و 92 بازی ملی در کارنامه‌اش دارد و اخیراً کاپیتان تیم ملی هم شده، جوزف یوبو مدافعی کارکشته و 34 ساله با 98 بازی ملی، جان اوبی میکل هافبک 27 ساله و معروف چلسی با 60 بازی ملی، ویکتور مورنس هافبک لیورپول با 22 بازی ملی، احمد موسی مهاجم زسکا مسکو با 38 بازی ملی، امانوئل اینیکه فوروارد فنرباغچه ترکیه با 24 بازی ملی و پیتر اودم وینگی مهاجم استوک سیتی با 62 مسابقه ملی از بهترین‌های این کشور به حساب می‌آیند در این میان اگر بخواهیم بین‌المللی‌ترین و شناخته شده‌ترین فرد را در میان این بازیکنان معرفی کنیم بی‌گمان نگاه‌مان به سمت میکل می‌رود.
بازیکنی که عضو لین نروژ بود و در نوک حمله بازی می‌کرد و 9 سال پیش در کشمکش بزرگ چلسی و منچستریونایتد بر سر تصاحب او این چلسی بود که وی را خرید و ژوزه مورینیو سرمربی معروف پیراهن آبی‌ها در یکی از عجیب‌ترین، جالب‌ترین و موفق‌ترین «تغییر پست‌ها» در این ورزش در دوران معاصر وی را یک خط عقب برد و در پست هافبک وسط دفاعی قرار داد و میکل چنان در این پست خوب بازی کرد که به یکی از بهترین‌های دنیا در آن تبدیل شده است و به واقع بین دو مقطع مربیگری «آقای خاص» در استمفورد بریج هر کس دیگری هم که به چلسی آمد، دست به ترکیب میکل نزد و او را همان جا (هافبک وسط) نگه داشت.