به گزارش صدای دانشجو آغاز بازی پینگ پنگ روحانی با مجلس یادآور روزهایی است که احمدی نژاد بیشتر توان و انرژی خود را در مسائلی صرف می کرد که فایده ای برای کشور نداشت. اواخر دوران احمدی نژاد و نقطه اوج این ماجرا قضیه 15 بهمن 91 و قائله ای بود که رییس جمهور قبل در جلسه استیضاح غلط شیخ الاسلام به راه انداخت.

یکی از نمایندگان مجلس در نقل ماجرای استیضاح شیخ الاسلام می گوید: احمدی نژاد برای دفاع از شیخ الاسلام به مجلس نیامده بود و قصد دیگری داشت. او خود از احمدی نژاد شنیده بود که گفته بود: «شیخ الاسلام اسماعیل دولت است و حالا او را به قربانگاه آورده ام»

حالا چندمین کاندیدای روحانی برای تصدی وزارت علوم به مجلس معرفی می شود. شاید بی سابقه باشد در تاریخ بعد از انقلاب که شش نفر سرپرست و کاندیدا جهت تصدی وزارتخانه ای معرفی شوند.

قبل از هر رای اعتمادی هم یکی از مشاوران یا معاونان رییس جمهور کنایه ای توهین آمیز بار مجلس می کنند، تا جایی که مجلس متقاعد به رای دادن به وزیر پیشنهادی نشود.

پیش از جلسه استیضاح فرجی دانا بود که مجید انصاری معاون پارلمانی رییس جمهور گفته بود حتی اگر فرجی دانا برود رویه وزارت علوم ادامه پیدا خواهد کرد. روحانی که در جلسه استیضاح فرجی دانا شرکت نکرده بود، بعد از استیضاح همین حرفها را تکرار کرد.

حسام الدین آشنا پیش از جلسه رای اعتماد نیلی احمدآبادی مجلس را به باجخواهی متهم کرده و گفته بود: نمایندگان باید میان خواسته دانشگاهیان و خواسته‌های باج‌خواهان یکی را انتخاب کنند»

حالا در آستانه جلسه رای اعتماد به چندمین وزیر معرفی شده بازهم آشنا اظهاراتی در مورد مجلس داشته است. اظهاراتی که برخی آن را توهین آمیز تلقی می کنند. آشنا گفته است: حد مذاکرات هسته ای کلان است، نه در حد تعدادی از نمایندگان مجلس است نه در حد رسانه ها و نه در حد دلواپسان، نباید سطح این مسائل را پایین آورد.

پس از معرفی وزرایی- که حتی در شورای عالی انقلاب فرهنگی که رییس جمهور رییس آن است، رای نمی آورند- به مجلس و احتمال بالای رای نیاوردن آنان و نیز کنایه های معاونان و مشاوران رییس جمهور در روزهای قبل از جلسه رای اعتماد، تئوری «اسماعیل و قربانگاه» احمدی نژاد تقویت می شود.

گویا دانشگاه و وزارت علوم دغدغه دولت یازدهم نیست و گرنه رییس جمهوری که خود را فرزند مجلس می داند و بارها گفته است که به حساسیت های مجلس نیز اعتقاد دارد، در میانه دهه پیشرفت و عدالت وزرات علوم را معطل وزیری علمی و کارکشته و قابل قبول برای مجلس نمی کرد.

برخی ناظران می گویند بازی روحانی با دانشگاه دست مایه و دستاویز در محاق ماندن مذاکرات است، چرا که بعد از «مذاکرات مخفی مسقط» و سکوت خبری درباره این مذاکرات به فضای چالشی دیگری در رسانه ها نیاز دارد تا افکار عمومی را متوجه خود کند و گویا سهمیه اصلاح طلبان گزینه مناسبی برای این کار است.

این مسئله رسانه های دولتی و حامی دولت را هم با پراکنده گویی و دستپاچگی خبری مواجه کرده است، تا حدی که نام وزرای پیشنهادی را هم کامل نمی دانند و مجبورند از وی حمایت کنند.

روحانی خود گفته بود، اهل لجبازی نیست ولی حال باید دید آیا این چالش گفتاری بین دولت مجلس در همین جا به پایان می رسد یا اینکه مردم باید دوباره بحث های تکراری دولت و مجلس را شاهد باشند.