به گزارش صدای دانشجو:

بد نيست من خاطره‌يى را براى شما نقل كنم؛ هرچند كه به خيلى از دوستان هم اين را گفته‌ام. امام يك وقت در اوايل انقلاب در سخنرانيهايشان از معاويه به صورت طعن‌آميزى اسم مى‌آورند. شما مى‌دانيد كه من مدتى را در بلوچستان بودم و با خيلى از علماى آن‌جا دوست نزديك هستم. مردم و علماى سنى آن منطقه، معاويه را مقدس مى‌دانند. به امام عرض كردم كه در طرف شرق كشورمان، چند صد ميليون نفر معاويه را محترم مى‌شمارند و او را خال‌المؤمنين مى‌دانند - البته بحق يا بناحق آن، مربوط به جلسه‌ى بحث است - يعنى مسلمانان هند، پاكستان، بنگلادش و افغانستان اغلب سنى حنفى‌اند؛ اينها معاويه را محترم مى‌شمارند. امام گفتند عجب، من نمى‌دانستم! من بعد از آن در طول اين ده، يازده سال يك جمله‌ى طعن‌آميز از امام راجع به معاويه نشنيدم. من خودم در نماز جمعه راجع به جنگ صفين و ساير جنگهاى اميرالمؤمنين صحبت مى‌كنم؛ اما اهانت نمى‌كنم. تاريخ‌گويى، يك حرف است؛ اهانت، حرف ديگرى است. تاريخ بيست‌وسه‌ساله‌ى بعد از رحلت پيامبر تا خلافت اميرالمؤمنين، يك تاريخِ قابل بررسى است؛ بايد بررسى شود؛ اما در آن اهانت و جسارت به خلفا به‌هيچ‌وجه نبايد باشد.