در این بین ائتلاف فتنه و اصلاح طلبان، قطعی است اما انچیزی که جلوه ای از ارزشهای متناقض احزاب را نشان می دهد گره خوردن این زنجیره به کارگزاران و برخی از اصولگرایان خاص! با عنوان دولت ائتلاف می باشد.

اینکه در برهه ای از زمان آقای هاشمی بهرمانی (رفسنجانی) "ابااصلاحات" نامیده می شد هیچ شکی نیست اما درون کاوی روابط پیدا و پنهان ایشان با اصلاح طلبان نشان می دهد که در برخی دوره ها، بخصوص مجلس ششم و ریاست جمهوری محمد خاتمی، شخصیت هاشمی بهرمانی به بدترین شکل ممکن مورد تعرض قرار می گرفت.

برگه های کتاب خاطرات زندگی آقای هاشمی، در دوران اصلاحات، شاید تلخ ترین روزهای زندگانی وی را نشان می دهد مردی که خود، محمد خاتمی را بزرگ کرده بود اولین ضربه را از دولت تحت امر اصلاحات می خورد.

هاشمی نمی تواند آنروزهایی را از یاد ببرد که بواسطه درایت رهبر معظم انقلاب شخصیت مورد توصیه امام راحل حفظ گردید و در آن زمان چطور توسط اصلاح طلبان به انزوا رفت.

از طرفی انتخابات دولت هشتم و رقابت ناطق نوری با محمد خاتمی از یاد رفتنی نیست.

کاندیدایی که اتاق فکر اصلاحات که بعدا به اتاق فکر لندن و فتنه تبدیل شد سعی کرد ناطق را کاندیدای رهبری معرفی نماید (سالها بعد در خطبه های نماز جمعه تهران این گمان کاملا رد شد) و در مقابل یار دیرین هاشمی به تقابل و ستیز برخیزد.

اما اکنون چطور باید باور کرد این اشخاص و احزاب با عنوان دولت ائتلاف بخواهند وحدتی واقعی و نه تصنعی در کشور شکل دهند!؟ و آیا اساسا چه چیزی انها را به وحدت با هم با وجود اختلافات بنیادی سوق می دهد؟

با مروری به صحبت های درگوشی برخی از شخصیت های فتنه 88 که نفرات اصلی اصلاح طلبان محسوب می شوند می توان دریافت که دوم خرداد هیچ شانسی برای ورود مستقل به انتخابات ندارد چرا که تجربه مجلس نشان داد که رای ملت ایران فعلا به آنها نخواهد بود.

پر واضح است که برای حفظ حیات سیاسی دوم خرداد، سران این جریان با استفاده از یک شخصیت متعادل و بزرگ بخواهند در انتخاب رئیس جمهور دلالی کنند.

هاشمی رفسنجانی بهترین گزینه برای ورود اصلاحات به این عرصه می باشد، چرا که وی در 4 دوره گذشته از دولت های مختلف از قدرت به کلی دور بوده است و از این جهت شبیه به فرزندان خود( با فرض اینکه ایشان همچنان ابااصلاحات هستند) در گروههای اصلاح طلب می باشد.

نقطه ائتلاف این جریان ها دقیقا همین موضوع می باشد، یعنی ائتلاف و اجماع برای رسیدن به قدرت و پایان دادن به تشنگی رسیدن به ساختمان پاستور و این یعنی بیابان و استسقا و...

اینکه شهرداری تهران بتواند آنقدر ظرفیت ایجاد کند تا این وحدت برای قدرت شکل بگیرد یا خیر سوالی است که جوابش قطعا از ذهن کارگزاران و یا شهردار بیرون نخواهد آمد و گروه واسط! در آینده نزدیک به این سوال پاسخ می دهند.

آنچیزی که در انتخابات سالهای گذشته دیده شده است "نه" بزرگ مردم به کارگزاران بوده است و شخصیت هایی که به این جناح منتسب می شوند.

 ریزش آراء کاندیدا آنهم بصورتی نجومی از ثمرات همین انتسابات است که با نگاهی مدقانه به انتخابات 88 این موضوع مشخص می گردد.

اصلاحات با تمام تفاسیر گفته شده می آید تا وحدت را برهم زند و جایی برای خود بازکند و در این بین هاشمی بهرمانی تنها مجرایی است که ورود آنها به انتخابات را تسهیل می کند.

پس از فتنه 88 تنها کسی که در لابه لای حرفهایش مواضعی هماهنگ با اصلاحات را اتخاذ می کرد اکبر هاشمی بهرمانی بود که گاه از آزادی و گاه از صندوقهای رای سخن می گفت.

البته مواضعی که همین چند روز پیش بانکی مون نیز مورد اشاره قرار داد، نکته مهمی که همگان باید به آن توجه داشته باشند ضلع سوم دولت ائتلاف است که گویی دم خروسش از حرفهای بانکی مود در تهران بیرون زد.

اما آنچیزی که اهمیت دارد درجه ی اطمینانی است که کارگزاران به اصلاحات خواهد بخشید و الا ضلع سوم بین هر دو کاملا مشترک است و مشخصا توانسته این دوقطب متخاصم را به هم بچسباند.

اینکه چه اطمینانی می تواند وجود داشته باشد که تجربه 16 سال پیش برای سردار سازندگی پیش نیاید مسئله ای است که گذر زمان به آن پاسخ خواهد داد ؟ اما مگر می شود بی هیچ ضمانتی پاستور را به دیگران فروخت!

نگارنده این سطور نمی خواست  تحلیل خود از گره خوردن اصلاحات و کارگزاران را تشریح نماید بلکه برگه هایی از تاریخ تعامل این دو را تورق زد.