بسم الله الرحمن الرحیم

من المومنین رجال صدقوا ما عاهدوا الله علیه فمنهم من قضا نحبه و منهم من ینتظر و ما بدلوا تبدیلا

جای تعجب ندارد که شجره ی طیبه ی اسلام عزیز، برای رشد و تعالی و احیای احکام حیات بخش خود، پس از صدها سال رنج و تلاش و ایثار، و تقدیم شهیدان و جانبازان بسیار از صدر تا امروز، هنوز نیاز به جانبازی عاشقانش و آبیاری با آبروی عزیزانش داشته باشد؛ چرا که تا احقاق وعده ی حق الهی ، کماکان راه باقی است و ما با ولی و صاحبمان برای استقامت در این صراط نورانی عهد بسته ایم و هستیم بر آن عهد که بستیم.

آنچه عجیب است، بی مسئولیتی مسئولانی است که برخلاف تاکیدات ولی امر مسلمین، مبنی بر تقویت امر به معروف و نهی از منکر، و حمایت از آمران به معروف و ناهیان از منکر، با اهمال، سستی و بعضا تعمد و کارشکنی، در جهت محو باقی مانده ی این فریضه ی سترگ و کلیدی، از جامعه اسلامی ایران قدم بر می دارند.

نظایر حادثه ی ناگوار دانشگاه امیرکبیر، هرچند در کمال تاسف، بارها در شهرهای مختلف کشور مشاهده شده است، اما این بار، وقوع آن در محیط دانشگاه، نشان داد که مسئله ی هتک واجبات دین، و عدم تمایل به فراگیر شدن احکام اساسی اسلام عزیز، به حرکتی برنامه مند از سوی کسانی بدل گشته که مدعی حراست از حریم جامعه و دانشگاه هستند.

کارنامه ی خدمات برخی مسئولان دانشگاهی نشان داده که نه تنها توان مدیریت فرهنگی جوامع دانشگاهی کشور را ندارند، بلکه موضوع اسلامی شدن دانشگاه را موضوعی بی اهمیت، بی اولویت و غیر تخصصی دانسته و عبارت " منویات مقام معظم رهبری" فقط لغلغه ی زبان آن هاست و از ولایت مداری چیزی جز نصب تصاویر متعدد بر در و دیوار دفاترشان نیاموخته اند.

این اتفاق تلخ، ما دانشگاهیان را نسبت به کفایت و صلاحیت مسئولان امر برای مدیریت فضای افسارگسیخته ی دانشگاه دچار تردید بیشتر کرد و در تصمیم به اقدام انقلابی در این زمینه طبق وصایای امام راحل عظیم الشانمان و رهنمودهای رهبر فرزانه و عزیزمان مصمم تر نمود.

مخاطب ما به هیچ وجه مسئولان امر نیستند. چرا که کور سوی امیدی که به معدود مسئولان انقلابی دانشگاه ها داشتیم، با اتفاق اخیر و سکوت معنا دار آنان رو به خاموشی رفت و باید به فکر توبه و جبران خسارات عظیمی باشند که در لباس مسئولیت و خدمت، در این برهه حساس و تاریخی، به دین و نظام و خون پاک شهیدان اسلام زدند.

اما درد دل دغدغه مندان این عرصه، با دانشجویان مسلمان ایران عزیز این است که میدان امر به معروف و نهی از منکر نیز همانند دیگر میادین جهاد و مبارزه، نیاز به توجه بیشتر، تلاش و فداکاری خالصانه داشته و دارد. متاسفانه خلا نگاه وظیفه نگرانه و احساس تکلیف نسبت به این واجب دین، در شرایطی که برای اصلاح مشکلات بزرگ و کوچکمان، بیشترین نیاز را به آن داریم، حتی در بین قشر دانشجویان مذهبی نیز به چشم می خورد و در حالی که اسلام عزیز کارآمدترین ابزار برای مبارزه با مفاسد در سطوح و عرصه های گوناگون را در اختیار ما قرار داده است، ما غافلانه از کنار آن می گذریم و بی تفاوت به هتک و مقابله هر روزه با آن می نگریم.

همان گونه که بنیان گذار انقلاب فرموده اند، دانشگاه مبدا همه ی تحولات است؛ پس بدیهی است اگر قرار بر تحولی مبنی بر حساسیت زدایی نسبت به گناه و فراموش شدن فریضه ی عظیم امر به معروف و نهی از منکر صورت گیرد، مبدا آن تحول دانشگاه خواهد بود و با همین استدلال باید گفت بزرگ ترین وظیفه برای احیاء این واجب بزرگ الهی بر دوش جامعه ی دانشگاهی و به خصوص دانشجویان مسلمان و انقلابی است.

ما دانشجویان ایران اسلامی، با خدای خود پیمان بسته ایم که برای همیشه در صف آمرین به معروف و ناهیان از منکر بمانیم و احیای این فریضه را از این نقطه ی راهبردی، یعنی دانشگاه آغاز کرده و تا احیای کامل آن دست از تلاش بر نداریم و به فضل و کرم او بر این عهد خواهیم ماند. حوادثی از این دست نه تنها هیچ رخنه ای در ایمان ما به اهدافمان ایجاد نمی کند، بلکه نشانه های وعده ی حق الهی را بیش از پیش بر ما نمایاند بر این عزم استوارتر می گرداند.

والحمدلله رب العالمین

جنبش دانشجویی حیا

جمعی از دانشجویان دانشگاه های ایران اسلامی