در این دوسال بروز پاره ای کدورت ها و یک رشته دلخوری های سیاسی که از تحولات منطقه و سوریه، نشات گرفته بود، امروز با نوعی بازنگری در حال پیگیری است. نسیم شرایط جدید، پیش تر در جریان قدم زدن آقایان ظریف و داوود اوغلو در کنار رودخانه ای در نیویورک، وزیدن گرفته بود، البته قبل از آن وزیرخارجه ترکیه در مراسم تحلیف دکتر روحانی شرکت کرده بود. این تحول از دو منظر قابل ارزیابی است؛ نخست، تعیین اولویت های جدید در دیپلماسی منطقه ای ایران است که تلاش دارد به عنوان بازیگر مهم منطقه ای عمل کند.

دوم با توجه به وضعیت سوریه و تنزل سیاست منطقه ای ترکیه- نه جایگاه ژئوپولیتیکی- ، این کشور به دنبال بازنگری در نوع رابطه با ایران است. تنظیم روابط در مرکز توجه دیپلماسی منطقه ای ترکیه قرار دارد، البته درخصوص عراق نیز تحولاتی در عملکرد آنکارا به چشم می خورد.

انتقادات داخلی از سیاست خارجی حزب حاکم در کنار اهمیت تحولات سیاسی سال آینده در درون ترکیه برای حزب عدالت و توسعه اهمیت قابل توجهی دارد.

به نظر می رسد با وجود اهمیت مساله سوریه برای تهران- آنکارا، ترمیم شکاف های سیاسی روابط دو کشور، اصلی ترین هدف این رایزنی ها بوده باشد.  از نظر اقتصادی اگرچه همکاری های دو کشور در سطح قابل قبولی قرار دارد اما تضعیف پشتوانه سیاسی، قابل قبول نبود. بر این اساس بازشدن درهای رفت وآمد بین ایران و ترکیه، بستر نوینی در پیشبرد روابط و مناسبات بین دو کشور پدید آورده است. پدیدار شدن این بستر تا حدودی تحت تاثیر نگرش جدید در دیپلماسی خاورمیانه ای ترکیه و توجه آن کشور به جایگاه ایران و تلاش برای برون رفت از تنگنای دیپلماسی خاورمیانه تحت تاثیر بحران موجود در منطقه و سوریه ارزیابی می شود.

گره در روابط ترکیه و ایران، ناشی از بحران سوریه بود و از سویی، سیاست خاورمیانه ای ترکیه رنگ ایدئولوژیک به خود گرفت و این نوع نگرش، اندکی سبب دوری شد. اما در تعریف کلی که ترکیه برای ایران در نظر گرفته، همواره ایجاد توازن در رابطه با ایران دارای اهمیت است. تغییر بینش ترکیه در این زمینه بی تاثیر نیست ضمن اینکه حزب عدالت و توسعه سال مهمی در پیش داشته و استمرار کشمکش در سیاست خارجی به ویژه با همسایگان به زیان سیاست داخلی حزب خواهد بود.