در انتخابات ریاست جمهوری اخیر بود که جناب حجت الاسلام حسن روحانی با شعار اعتدال سکان دار دستگاه اجرایی کشور شدند و تقدیر 4 ساله ایران اسلامی را به سرپنچه و انگشتان تدبیر و امید!گرفتند هرچند که هر چه قدر از آنروزها میگذرد شعارها رنگ می بازند و واقعیات اعتدال بر مردم بیش از پیش روشن می شود در این مرقومه مجال باز کردن رفتار افراطی دولت با منتقدین و توهین ها نیست که بر هر ناظر روشن بینی آشکار است ؛اما آنچه قابل توجه است نداشتن عقبه ی مدیریتی قوی در راستای شعار دولت بود که دولت را مجبور به پناه بردن به دامن کارگزاران ورشکسته و اصلاحات مغموم که با کنار رفتن کاندید کم طرفدارش حالا طلبکار اعتدال هم بود ؛کرده بود.
استارت مذاکرات هسته ای باعث شد تا کمبود ها و ضعف مدیریتی دولت در شروع کار در یک هجمه رسانه ای شدید توسط رسانه های انبوه دولتی  علیه منتقدان نگاه مردم را به جای مطالبه  حل درونی مشکلات کشور به بیرون بدوزد اما از بد روزگارکار به جایی کشید که  استغاثه رییس جمهور از دانشگاهیان برای به میدان امدن و دفاع از فتح الفتوح هسته ای دولت که باید به هر نحوی با کدخدای دنیا معامله میکرد ،پاسخ لبیکی داده نشود  و نمایندگان مجلس را تندرو و افراطی معرفی کند و  دانشگاهیانی که به عنوان روشن فکران جامعه انتقاد کردند را راهی دادگاه کند به بهانه ی تخریب دولت !!!
در این برهه  چندی نگذشت که اصلاحات پروژه ی رحم اجاره ای را استارت زد تا از فرصت مناسب پیش رو برای بازگشت به عرصه ی سیاسی کشور استفاده کند و بهترین مکان و ابزار این هدف را دانشگاه قرار داد و علی رغم اینکه  سالهای سال با رهنمودهای رهبر معظم انقلاب و توصیه‌های وی فضای دانشگاه‌ها و پژوهشگاه‌ها به سمت تحول علمی پیش رفته بود و به جایگاه در حال شتاب روز افزون رسیده بود با عجیب‌ترین اقداماتی که جامعه دانشگاهی توقع آن را نداشت رو به رو شد و آن تصمیمی بود که برای وزارت علوم گرفته شد و این وزارتخانه کاملا به یک جناح سیاسی واگذار شد. برهمین اساس تصمیمات و اقداماتی که در این وزارتخانه گرفته شد کاملا جناحی بود و دغدغه‌های علمی و ارتقای فرهنگی دانشگاه‌ها در آن دیده نمی‌شد.

بسیاری وضعیت دانشگاه ها در یک سال اخیر را به دوران اصلاحات تشبیه می کنند. در آن دوران تیمی که با صدارت دکتر مصطفی معین در وزارت علوم مستقر شد، چون نگاهی سیاسی به دانشگاه داشت و اساسا دانشگاه و دانشجو را ذیل جریانات سیاسی تعریف می کرد، مشکلات متعددی بر سر راه پیشرفت علمی کشور به وجود آورد.

حاشیه‌سازی‌های سیاسی و صنفی، تلاش برای استفاده از جریانات دانشجویی به عنوان پیاده نظام جریان برانداز، عدم سیاست گذاری متناسب با راهبردهای نظام جمهوری اسلامی در حوزه علم و فناوری، همه ناشی از باورهای غلط تیم مذکور درباره علم و دانشگاه بود.

در سال‌های پس از اصلاحات، رشد علمی کشور شتاب قابل توجهی گرفت. دست آوردهای گوناگون علمی توسط دانشجویان ایرانی پی در پی خبرساز می شد. یک پای ثابت همه پیشرفت های چشمگیر کشور در صنایع فضایی و ماهواره‌ها، فناوری هسته ای، علوم نانو، رباتیک و... دانشجویان دانشگاه‌های کشور بودند. این دستاوردها در سال های پایانی دولت گذشته، در رتبه بندی‌های علمی جهانی نیز خود را نشان داد و کشورمان رتبه نخست جهان در سرعت رشد علمی را کسب کرد. گزارش هایی که منتشر شده حاکی از آن است که اساسا مسیری که وزارت علوم در یک سال اخیر طی کرده، مسیر پیشرفت علمی نیست. بر اساس یک گزارش، بحث طرح‌های کلان ملی در سال‌های گذشته در دانشگاه‌ها مطرح شد و با وجود کمبود هزینه، اجرای این طرح‌ها پیشرفت مناسبی را طی می‌کرد، اما به یکباره ۴۷ طرح کلان در آخرین جلسه شورای عتف (علوم، تحقیات و فناوری) به ۸ طرح کاهش یافت. طی یک سال گذشته، هر چند دستگاه های متناظر وزارت علوم چون وزارت بهداشت درمان و آموزش پزشکی به رشد علمی خود ادامه داده و پیشرفت های قابل توجهی نیز کسب کرده اند، عمده توان وزارت علوم اما صرف مسائلی چون «انتخابات‌بازی» درباره رئیسان دانشگاه‌ها شده و غلبه نگاه سیاسی، باعث شده چندین دانشگاه بزرگ و مطرح کشور، چندین ماه با سرپرست اداره شوند
نهایتا این روند باعث شد ایران که به جایگاه ۱۵ جهان در تولید علم دست یافته بود، دو پله سقوط کرده و در رتبه ۱۷ قرار گیرد.
نشست های متعدد امنیتی رییس محترم جمهور در دانشگاه ها و انتخاب گزینشی سخنرانان دانشگاهی برای تمجید و تکریم دولت باعث شد صدای قشر نخبه دانشگاهی از این وضع جامعه را پر کند و موضع گیری مجلس را همراه داشته باشد . اما بعد از استیضاح وزیر علوم و دولت به جای ساماندهی به شرایط دانشگاه و انتخاب گزینه ای معقول و شایسته شعار اعتدال سعی به معرفی کردن کاندیداهایی برای تصدی وزرات علوم کند که میداند رای نخواهند آورد و با این سیاست با تحت فشار گذاشتن مجلس و نمایندگان هم مقاصد هسته ای خود را پیش رو ببرد و هم بتواند معدود اصلاح طلبان را از خود راضی نگه دارد.