بیش از بیست سال از زعامت رهبر حکیم انقلاب اسلامی، حضرت امام خامنه ای می گذرد و ایشان همه ساله و در آستانه عید نوروز، طی اقدامی داهیانه به منظور تعیین راهبردهای یک ساله کشور و گوشزد نمودن اولویت های اصلی کشور، مبادرت به نامگذاری سال ها می نمایند.

با نگاهی به پیشینه ی این امر و بررسی سیر تطور این نام ها، درمی یابیم که ایشان در تعیین نام هر سال، مولفه های گوناگونی را مطمح نظر قرار می دهند و با نظر به وضعیت داخلی کشور در عرصه های مختلف فرهنگی، اقتصادی، سیاسی ونظامی و حتی در پاره ای مواقع با عطف توجه به مناسبات برون مرزی و وضعیت کشور در جامعه ی جهانی، نامی مقتضی بر می گزینند.
 

برای نمونه، از آنجایی که سال گذشته، دولت در آستانه ی توافق هسته ای و تصویب عهدنامه ای بود که به اذعان وزیر امور خارجه، در پاره ای موارد ناقض خط قرمزهای نظام بوده است، معظم له، آحاد ملت را به مدارا با دولت، دعوت نمودند.

اینک اما پس از گذشت دو ماه از اجرایی شدن برجام و عدم حصول گشایش اقتصادی، ضرورت در پیش گرفتن سیاست اقتصاد مقاومتی، ملموس تر گشته است و نیاز مبرمی به تبدیل این الگوی اقتصادی به یک گفتمان، احساس می گردد. علیهذا، وجه تسمیه ی قسمت اول شعار سال که همانا “اقتصاد مقاومتی” است، شکست و ناکارآمدی سیاست نگاه به خارج از کشور برای برون رفت از مشکلات می باشد.

قسمت پسین شعار سال که مشتمل بر دعوت به”عملگرایی” می باشد ناظر به مشی برخی مسئولین است که در مواجهه با مسائل گوناگون، سیاست”گفتار درمانی” را اتخاذ نموده و صرفا به برگزاری همایش و سخنرانی های بعضا بی حاصل، بسنده می نمایند.و همچنین متوجه آن دسته از مسئولان و مدیرانی بود که مزوّرانه، دم از اقتصاد مقاومتی می زنند و در عمل، سیاست هایی در پیش می گیرند که نقطه ی مقابل اقتصاد درون زاست.

باری، اقدامات هر دو دسته ی فوق، دردی از اقتصاد بیمار کشور دوا نمی کند چرا که، دو صد گفته چون نیم کردار نیست…بلکه آن عنصری که می تواند کشتی اقتصاد ایران را در این دریای متلاطم بحران اقتصادی جهانی، به سرمنزل مقصود، رهنمون گردد، روی آوردن به اقتصاد اسلامی با چاشنی مجاهدت و مقاومت است و مادام که نظام بانکداری بدون ربا، اجرایی نگردد و مسئولین، چاره ی معضلات اقتصادی را در داخل کشور، نجویند و در لوزان و ژنو به جستجوی آن باشند، آش همین آش است و کاسه همین کاسه…

محمدسعید ابراهیمی/دانشجوی حقوق