فرشتگان زمینی خداوند هستند و زندگی‌شان بدون امید و نشاط معنایی ندارد. آنها امید می‌خواهند تا آینده‌ای روشن بسازند برای فردای این مرز و بوم.
این جا پایتخت تاریخ و تمدن ایران‌زمین است، شهری که این روزها نارنجی شد و نظر عده‌اي زیادی از هنرمندان و فرهنگ‌دوستان را به خود جلب کرده است. نه فقط به خاطر پاییز زیبایش، بلکه به خاطر برگزاری جشنواره‌ای که شعارش «هویت، امروز، فردا» برای کودکان و نوجوانان سرزمین ماست. سرزمین من و تو!
بیست و یکمین جشنواره بین‌المللی تئاتر کودک و نوجوان، از 15 مهرماه در همدان آغاز شده و چند روز پیش به ایستگاه پایانی خود رسید. البته این جشنواره روزشماری هم داشت که در آخرین روز کار خود با عنوان «بچه ها، امید و نشاط» نامگذاری شده بود.
ناگفته پیداست که امید و نشاط تا چه اندازه در زندگی هر فردی تأثیرگذار است و چگونه می‌تواند با هدایت صحیح، در راستای شکل گیری شخصیت او مثمر ثمر واقع شود.
اما آیا همه بچه‌های سرزمین‌مان، امید و نشاط دارند؟ یا اینکه در ایام برگزاری این جشنواره در همدان، همه به یک اندازه از فضای شاد آن سهم بردند؟ به طور قطع می توان گفت نه!
پسربچه 10 ساله‌ای را دیدم که جوراب می‌فروخت، ظاهر نسبتاً مرتبی داشت و بسیار هم مودب بود. پرسیدم دوست داری تئاتر ببینی؟ گفت: نه! چون وقتم تلف می‌شود باید جوراب‌هایم را بفروشم.
نمی‌شود گفت که امید نداشت، داشت! امیدوار بود با فروش جوراب اجاره 350 هزار تومانی خانه‌شان را تأمین کند، خرجی مادر و خواهر کوچکترش را بدهد و مدرسه‌اش هم دیر نشود؛ اما آیا نشاط هم داشت؟!
شكي نيست كه همه كودكان نياز به نشاط دارند و برگزاري چنين برنامه‌هايي در ايجاد روحيه در بين كودكان اثرگذار هست و خواهد بود، اما آيا تنها راه حل موجود براي ايجاد شادي و نشاط همين است؟ از سوي ديگر آيا همه كودكان استان همدان از برگزاري چنين برنامه اي در استان خود به يك اندازه سهم مي‌برند يا اين برنامه فقط عاملي است براي شادتر شدن كودكان قشر مرفه جامعه؟
آيا مسئولاني كه به طور مستقيم يا غير مستقيم وظيفه ايجاد شادي براي كودكان در جامعه را بر عهده دارند به فكر برگزاري برنامه اي براي شادي كودكاني كه در مناطق محروم‌تر شهرهاي استان همدان زندگي مي‌كنند و قطعا تا به حال اسم تئاتر را نشنيده‌اند نيز هزينه‌اي را كنار گذاشته‌اند؟
یکی از رسالت‌های هنر فاخر تئاتر، ایجاد شادی، نشاط و پویایی در جامعه است. رسالتی که باید مبتنی بر برنامه‌ریزی بلندمدتی باشد تا همه کودکان و نوجوانان جامعه به یک اندازه از آن سهم داشته باشند.
نقش این هنر در تعلیم و تربیت انکارناشدنی است، اما باید برای آن هدف تعیین شود و با برنامه‌ریزی بلندمدت برای جامعه هدف، از همه مزایای هنر نمایش بهره‌برداری مناسب صورت گیرد، چراکه دو گزینه «نشاط» و «امید» آن هم برای «بچه‌ها» مقوله‌ای نیست که به راحتی بتوان از کنار آن گذشت.
باید بدانیم کودکان و نوجوانان از درک بسیار بالایی برخوردار هستند و به راحتی پیام هر برنامه تلویزیونی و یا نمایش را دریافت می‌کنند. از طرف ديگر وضعيت برنامه‌هايي كه براي كودكان در صدا و سيما به نمايش گذاشته مي‌شود هم وضعيت نااميد كننده‌اي دارد و طبيعتا نمي‌شود به اين برنامه‌ها اميدوار بود.
فرشتگان زمینی خداوند، امید می‌خواهند و این وظیفه متولیان امر است که برای تک تک کودکان سرزمین عزیزمان برنامه‌ریزی کنند.
البته در این میان بچه‌هایی هم هستند که به این گونه فضاها نیازی بیشتری دارند، بچه‌هایی که شرایط زندگی به گونه‌ای با آنها تا کرده که در کودکی بزرگ شده‌اند و کودکی‌شان را گم کرده‌اند.
یادمان نرود کودکی حس زیبا و فراموش نشدنی در همه انسان‌هاست؛ پس کودکی کودکانمان را قدر بدانیم...