درک شرایط امروز منطقه بدون آگاهی از تاریخ ساده نیست، هزار و چندصد سال پیش و بعد از شهادت سیدالشهدا در دشت کربلا، اعراب و امپراتوری وسیع‌شان در سرازیر سقوط قرار گرفت، اگرچند که در یک برهه ی کوتاه و درعهد عبدالملک مروان توانستند با اعمال زور و خشونت بی قید و بند و با سرکوب مخالفان شرایط را به نفع خود و تا حدی آرام کنند، اما این خون مطهر سالار شهیدان بود که می جوشید و دست آخر هم دودمان آل امیه را به باد داد. کمتر از چند دهه و بعد از قیام جناب زید و یحیا و دیگر قیام های مردمی علیه حکومت شام، سرانجام و در زمان ابومسلم ایرانی بساط امپراتوری وسیع اعراب ورافتاد و او توانست بعد از کمتر از صد سال پس از سقوط شاهنشاهی ساسانی؛ ایران و تمام خراسان را از سیطره ی اعراب مستقل کند، به این ترتیب اعراب هرچه را در عهد خلفای راشدین‌شان صاحب شده بودند یک‌باره باختند. این «پیچِ پرماجرایِ تاریخ»، سریعتر از آنچه اعراب خیال میکردند تمام شد، و این قوم بیابان‌گرد گمنام؛ تقریباً به همان سرعتی که در تاریخ پیدا شده بودند؛ محو شدند. در این میان اما آنچه بیشتر و پیشتر از تمام حوادث سده ی اول، سقوط و انحطاط امپراتوری اعراب را سرعت داد؛ خونِ مطهر سیدالشهدا و قیام تاریخ سازشان در نیمه های قرن بود.

دو امپراتوری بزرگ عصر تمام جهان را بین خودشان قبضه کرده بودند: بلوک شرق و غرب. ایران ما هم آن روزها و در تقسیم بندی های عصر بخشی از بلوک غرب و حیاط خلوت یانکی ها در منطقه بود. تیره‌گی و تاریکی؛ تنها صدایی که به گوش می رسید. بیداد و وحشت و مرگ، این ها تمام میراث جنگ سرد برای بشریت بود، این اما باز هم خون مطهر حسینِ علی ع بود که جوشید، بعد از هزار سال، و این مردم مسلمان ایران بودند که بازهم و با رهبری یکی از نوادگان سیدالشهدا؛ یخِ تاریخ را شکستند: انقلاب ۵۷ آغاز «پیچِ تازه ی تاریخ» بود!

حساب همه جایش را کرده بودند، فتح «موصل» با وجود خریدن فرماندهان نظامی و مقامات سیاسی کار دشواری به نظر نمی رسید، کُردها هم که از قبل و با ابتکار امریکایی ها در جریان عملیات بودند قرار نبود دخالت و یا مقاومت خاصی از خود نشان دهند، بعد از آن هم و بدون تقریباً مانع چندانی می توانستند ظرف چند روز به بغداد برسند و این پایتخت مهم اعراب را هم ضمیمه ی متصرفات‌شان کنند. همین طور هم شد! موصل ظرف چند ساعت سقوط کرد، و بعد تروریست های داعشی به سرعت به سوی بغداد روانه شدند. این اما تمام ماجرا نبود! بیشتر از ۴ میلیون نفر از جوانان عراقی برای جنگ با داعش ثبت نام کردند، سد محکمی از بچه شیعه ها! تروریست ها حسابی گیج شده بودند: این ها دیگر از کجا پیدایشان شد؟! فتوای تاریخی حضرت آقای سیستانی، تمام نقشه هاشان را نقش برآب کرد؛ حساب اینجایش را نکرده بودند!

آنچه کمر داعش در عراق را شکست فتوای تاریخی حضرت آقای سیستانی بود، در واقع تروریست ها و بعد از سه سال که نتوانسته بودند کار خاصی را در سوریه پیش ببرند بدنبال گشودن جبهه ای نو برای جبران مافات و پوشاندن شکست هایشان بودند، شاید اگر آن ها می توانستند بغداد را فتح کنند با ایران وارد مذاکره می شدند و بسته ی پیشنهادی «توقف حمایتها از بشار اسد» در مقابل «عقب نشینی از بغداد» را روی میز می گذاشتند.

این اتفاق اما هیچ گاه رخ نداد و تروریستها هم چنان که در سوریه و با مقاومت ارتش و نیروهای مردمی نتوانسته بودند اهداف اربابان‌شان را برآورده کنند؛ در عراق هم شکست خوردند. ایالات متحده اما که تا چند روز پیش تروریستهای داعشی را « معارضین اهل سنت»ی می نامید که علیه دولت مرکزی شیعه قیام کردند ۱۸۰ درجه تغییر موضع داد و این بار در لباس جنگ با داعش به یاری آنها شتافت! این هم از لطایف نظم امروز بین الملل است! وقتی یک مُشت جانی خود را پرچم‌دار جامعه ی بین الملل معرفی کنند بیشتر از این هم انتظاری نیست.

تفرقه افکنی و ایجاد جنگ های فرقه ای، ترفندی ست که غربی ها برای تسلط بر جهان اسلام به آن امیدها بستند، تشکیل گروهک های تروریستی مثل داعش در همین راستاست. اگرچند که امروز و در میدان جنگ دستِ بالا با جبهه ی مقاومت است و تروریستها به مرزهای شمالی سوریه و عراق و در همسایگی ترکیه پناهنده شده اند،( ترکیه هم با سخاوتمندی مرزهای خود را برای پشتیبانی از داعشی ها گشوده و تمام قد از ایشان حمایت می کند … ) اما هیچگاه نباید دشمن را دست کم گرفت، آنچه امروز بیش از هر زمان دیگری لازم است «اتحاد مسلمین»_ شیعه و سنی در کنار هم و در برابر «دشمن مشترک» است. این ابداً به معنای عدول از ارزشها و اصول مذاهب نیست، بلکه یک استراتژی ست که می تواند جماعت مسلمین را در برابر دشمنانشان متفق کند.

این پیچ تازه ی تاریخ به جاهای حساسی رسیده است، شرایط منطقه اگرچند بسیار پیچیده؛ اما اُفق ها بسیار روشن است. خون مطهر سیدالشهدا باز هم دور تازه ای از تاریخ را سبب شدند، خون پاکی که سالهاست می جوشد و در رگان مستضعفین عالم امید به وعده های الهی را تازه می کند. شیعیان حسین ع امیدوارند این دورِ آخرِ بازیِ تاریخ باشد و آخر این پیچ به انقلاب منتقم ثارالله وصل شود.