هر قدر در آموزش و پرورش هزینه و سرمایه گذاری شود نسبت به دستگاه های دیگر نتیجه  مضاعف خواهد داشت؛ چرا که این دستگاه ریشه و مبنای همه پیشرفت های حال و آینده کشور است. (مقام معظم رهبری)

 

قطار دولت دوازدهم به مقصد نهایی خود رسیده و هم اکنون، دولت سیزدهم روی کار آمده است.

نگاهی گذرا به اقدامات هشت ساله دولت تدبیر و امید، به ویژه در وزارت آموزش و پرورش که به منزله دستگاه درجه یک پیشرفت کشور است؛ خالی از لطف نیست.

از سال ۹۲ تا ۱۴۰۰ به مدت هشت سال، چهار وزیر، تصدی این وزارتخانه را برعهده داشته اند.

 دلایل استعفای چند تن از آن ها، گواهی به جهت پی بردن به غفلت از آموزش و پرورش در رویکرد دولت گذشته بود. نکته ی درخور توجه آن است که چرا میانگین حضور وزاری آموزش و پرورش، به کمتر از دو سال رسیده و از بین این افراد، هیچ کدام نتوانسته اند برنامه ای چهارساله داشته باشند؟

مگر آقای روحانی نگفتند:«دولت هیچ گاه اهمیت آموزش و پرورش را فراموش نکرده است!» 

پس چرا کسانی را برای این وزارت پیشنهاد کردند که از قضا مخالفان جدی دانشگاه فرهنگیان بودند؟!

دانشگاهی که رهبری آن را مرکز ثقل نظام آموزش و پرورش کشور میدانند، ولی دولت با عملکرد منفعت طلبانه خود، علناً بی مهری هایش را نسبت به این دانشگاه نشان داد و متاسفانه قشر فرهنگی جامعه از دست بی تدبیری آقایان چه ها که نکشید...

در این چند سال شاهد اجرای سندهایی بودیم که هیچ سنخیتی با فرهنگ ایرانی اسلامی نداشته و هدف اصلی آن تربیت سرباز برای غرب بوده است.

این در حالیست که سند های پیشنهاد شده ای که از بطن اندیشه های جمهوری اسلامی آمده بود، در این دوران مورد بی توجهی آقایان مسئول قرار گرفت.

چرا با وجود آنکه می توانیم بر روی سندهای داخلی تمرکز کنیم، اولویت کار را با اجرای سند های بیگانه میدانیم؟!

و یا اینکه چرا شاهد اظهار نظرهای غیرکارشناسی در خصوص تامین نیروی انسانی مورد نیاز آموزش و پرورش هستیم و متوسل به هزار بند و تبصره و ماده شده تا راه اصلی را مسدود و یا محدود کنیم و بنگاه کاریابی در آموزش و پرورش را به دلیل عدم کفایت در ایجاد اشتغال راه بیندازیم؟

مگر جز آن است که مقام معظم رهبری تنها راه ورود به آموزش و پرورش را دانشگاه فرهنگیان دانسته اند؟!

پس چرا مسئولان اجرایی، دقیقا راهی بر خلاف بیانات رهبر معظم انقلاب در پیش گرفتند؟! آیا کسوت معلمی، تا این حد کم اهمیت جلوه کرده است؟

و امروز یک بام و چند هوای وزارت آموزش و پرورش بر همگان روشن شد.

امید است دولت سیزدهم از همان ابتدا، پایه های نظام تعلیم و تربیت را استوار بچیند تا چهار سال بعد، آموزش و پرورش با دیواری بی اساس رو در رو نشود. اولین اقدام در این راستا، انتخاب وزیری لایق، شایسته و دلسوز نسبت به این وزارتخانه است؛ فردی که از بدنه ی آموزش و پرورش به پا خاسته باشد و دارای اشراف کامل به نظام مسائل آموزش و پرورش باشد.

 

راضیه جوادی، عضو هسته مطالبه گری بسیج دانشجویی دانشگاه فرهنگیان همدان