اگر دوستان مخالف من بدشان نیاید باید بگویم که اگر راستش را بخواهید وضعیت کنونی سینمای ایران برای من و همفکران من همیشه یک غصه بزرگ بوده است چرا که سینمایی که کشور ما بعد از انقلاب تا کنون داشته است حتی به صورت حداقلی هم نتوانسته وظیفه خود را در قبال انقلاب اسلامی انجام دهد و حتی در بسیاری از تولیدات خود به ارزش های انقلاب پشت کرده است. در طول سه دهه گذشته راه های زیادی برای مقابله با این فضای غیر انقلابی سینما طی شد که اکثرا مقطعی، غیر منطقی و سطحی بود و در این زمینه بیشتر به راهها و شیوه های سلبی بسنده شد و کار ایجابی خاصی صورت نگرفت.

رفته رفته همه کسانی که کمی عمیق تر به این موضوع می اندیشیدند به این نتیجه رسیدند که با این روش ها نمی توان کاری از پیش برد بلکه باید کارهای اساسی تری انجام داد و با تحریم و تکفیر و تجمع نمی توان جلوی این جریان ایستاد. خیلی ها برای حل این مشکل نوک پیکان انتقادات خود را به سوی مسئولین فرهنگی کشور گرفتند و از آنها خواستند که وارد میدان شوند و شروع به حل این مشکل کنند ولی گذر زمان نشان داد که سیستم اداری عریض و طویل فرهنگی کشور آنطور که باید و شاید توانایی برآورده کردن انتظارات انقلابی را ندارد.

وقتی فتنه 88 اتفاق افتاد کاملا روشن شد که یکی از جوانبی که انقلاب در فتنه از آن ناحیه آسیب جدی دید، زمینه ی رسانه ای بود و از سوی دیگر هم به وضوح مشخص شد که نمی توان در این زمینه به دولت و راه حل های او دل بست. احساس وظیفه نیروهای انقلابی باعث شد حرکت های خودجوش در گوشه و کنار کشور در بُعد کار رسانه ای قوت بگیرد. یکی از این ابعاد رسانه ای، فعالیت جوانان حزب اللهی در زمینه ساخت فیلم های مستند برای روشنگری در زمینه فتنه 88 بود. طی دوسال بعد این مستند سازی موضوعات متنوعی پیدا کرد و هم اکنون جشنواره فیلم عمار ویترین و نمود این فیلم سازی های داوطلبانه و تکلیف گرایانه است. این جشنواره در طی همین دوسال حدودا رشد هزار درصدی در ارائه آثار داشته و این یک جهش بسیار بزرگ است و از سوی دیگر خصلت مردمی این جشنواره و اکران شهرستانی و روستایی گسترده از دیگر ویژگی های این جشنواره است.

مطمئنا تنها راه مقابله با بافت و فضای غیر ارزشی سینمای حال حاضر ایران تربیت فیلم ساز و فیلمنامه نویس انقلابی و دغدغه مند و حمایت از فیلم های ارزشی و انقلابی است و حتی اگر این روش که جشنواره عمار درپیش گرفته است سالها طول بکشد تا به ثمر بنشیند باز هم باید بدانیم که راه حل اساسی و مسیر صحیح همین است و غیر از این راهی نیست. واقعا باید به دست اندرکاران جشنواره فیلم عمار که با دست خالی وارد میدان شدند و آستین ها را بالا زدند تا بخشی از مشکلات رسانه ای جبهه انقلاب را از ریشه حل کنند دست مریزاد گفت و با تمام توان از آنها حمایت کرد.