به گزارش صدای دانشجو، امروز اما کمی شرایط متفاوت شده است. شما و هم سن و سال هایتان گوشی در دست گرفته اید و بی توجه به شان جلسات مختلف همان کاری را می کنید که در اتوبوس، مترو یا در سلف دانشگاه و احتمالا سر کلاس انجام می دهید. همه درگیر شده ایم و اصلا نمی دانیم چرا حالا دیگر میهمانی خانوادگی و سرکلاس و روی تخت خوابگاه و داخل مترو هیچ فرقی باهم ندارند چون سر در گوشی است و حواس در محتوای مطالب شبکه های اجتماعی.

روزمره گی های قبلی سرجای خودش! یک روزمره گی جدید هم به دغدغه های قبلی اضافه شده است. حالا اگر روزی چندبار اینیستاگرام را چک نکنیم نه تنها خودمان که دوستان مجازی مان هم ناراحت می شوند که چرا مطالبشان را likeنکرده ایم یا چرا کامنت زیر پستشان نگذاشته ایم. حالا باید نگران احساسات مخدوش دیگران هم باشیم. وایبر و واتس آپ و لاین و تلگرام هم همینطور. هرروز گروههایی توسط مخاطبینی که شماره آنها را در گوشی ذخیره دارید یا ندارید ساخته می شوند. دوستان شما احساس می کنند حضور شما مثلا در گروه لطیفه ها یا گروه شوخی های +18 ضروری است؛ به خاطر همین شما را addمی کنند. شاید بعد خودتان را از گروه حذف کنید اما این زمانی است که شما باز هم باید نگران احساسات مخدوش دوستی باشید که شما را addکرده است.

کمی که می گذرد احساس می کنید در دنیای واقعی زندگی ساده تر است. حداقل شما مسئول مخدوش شدن احساسات کسی که ممکن است کیلومترها از شما فاصله داشته باشد، نیستید. خیالتان راحت است که در خیابان کسی از شما انتظار «مورد تمجید قرار گرفته شدن» را ندارد. خیالتان راحت است کسی منتظر نظر شما درباره شکل و قیافه خود یا کفشهایی که به هم چسبانده است، نیست.

واقعیت زندگی در فضای مجازی دردآور شده است. شاید خودتان هم حس کرده اید که دیگر از اعتیاد مفرط به لایک و کامنت و کپشن خسته شده اید اما چاره چیست؟

نفی شبکه های اجتماعی مثل اعتیاد به آن اشتباه است. شبکه های اجتماعی و فضای مجازی ظرفیتی است برای رساندن پیام ها و انتقال مفاهیم و شاید «گفتگوی تمدنها!» که بشر از آغاز تا کنون با چنین ظرفیتی مواجه نبوده است. اگر به خاطر همین فاز انتقال اطلاعات با این سرعت و قابلیت 10، 12 هزار سال بشریت را یک طرف بگذاریم 10،12 سال اخیر را یک طرف این به آن دیگری غلبه دارد.

موضع انفعالی دربرابر نسل های جدید اطلاعات و فناوری ارتباطات همان چیزی است که وضعیت امروز را رقم زده است و ما را به کنشگران صرف تبدیل کرده است. خیلی که بخواهیم فعال باشیم خودمان یک گروه می سازیم یا فعالیتمان را در یک شبکه اجتماعی افزایش می دهیم و باز همان آش و همان کاسه و فراگیری اعتیاد به فضای مجازی.

مهران مدیری در طنز «شوخی کردم» کنایه جالبی میزند به اینکه  چرخ زدن در شبکه های اجتماعی هم «مد» است و او کنایه تلخ اش را بعد از اشاره به بسیار پایین بودن سرانه مطالعه در ایران با این سوال تمام می کند که چرا کتاب خواندن مد نیست؟

حالا دیگر مساله فقط شبکه های اجتماعی نیست. عدم مطالعه ژرف و راضی شدن به محتوای سطحی و دامن زدن شایعات در شبکه های اجتماعی از عمق مردم می کاهد. تصمیمات غیر منطقی در طول تاریخ همیشه از مردمی سرزده است که غیر منطقی بار می آیند. مردمی که به هر سخن گزافی بها می دهند و احساسات زودگذرشان از منطق استوارشان پیشی می گیرد. مردمی که منتظر دلایل ساده اند برای توجیه مسائل پیچیده. و باز همه اینها از تنبلی نشات می گیرد. کاش دانشجویان به روزهای تاثیرگذاری شان برگردند...