به گزارش پایگاه خبری تحلیلی صدای دانشجو، به نقل از دانا؛ فیلم «گشت دو»، سیزدهمین اثر سینمایی سعید سهیلی بوده و موضوع آن در راستای فیلم گشت ارشاد است. سوژه این فیلم تکراری بوده و حرف تازه ای برای گفتن ندارد. در «گشت دو» دو شخصیت اصلی فیلم عباس (حمید فرخ نژاد)، حسن (ساعد سهیلی) پس از آزادی از زندان به سراغ عطا (پولاد کیمیایی) رفته و گروه خودشان را دوباره بازسازی میکنند. آنها همانند فیلم گشت ارشاد برای رهایی یک دختر ( بهاره افشاری در نقش طلا خانم) از چنگال یک طلبکار به آب و آتش میزنند و به قهرمانان داستان تبدیل می شوند.

«گشت دو» نسبت به «گشت ارشاد» دو تفاوت دارد اما سوژه کلی آن تکراری است. تفاوت اول در پردازش شخصیت عطا است که کارگردان وی را فردی معرفی می کند که توانایی رمالی و پیشگویی دارد. تفاوت دوم نیز در تعدد موقعیت های ایجاد شده برای این سه کاراکتر فیلم است.

قهرمان سازی  از سه شخصیت لوده

رابین هود را همه می شناسند. کاراکتری که برای کمک به فقرا راهزنی میکند و پس از تارج اموال افراد ثروتمند، به افراد بی بضاعت یاری می رساند. در این فیلم  سعید سهیلی از سه شخصیت لمپن، رابین هودهایی می سازد که وظیفه شان کمک به افراد ستمدیده است. رابین هودهایی که بیشتر شبیه کاریکاتور هستند و وجود خارجی ندارند. قهرمانان پوشالی که با حرکات خنده دار و بعضا محیر العقول با افراد قدرتمند و فاسد می جنگند و دست اخر اینکه با ثروتی که از راه نادرست حاصل شده، به فقرا کمک می کنند.

تبدیل شدن سه شخصیت لوده به قهرمان در فیلم قبلی این کارگردان نیز قابل مشاهده است.

بازشدن پای ب.ز و رئیس فرقه شعور کیهانی به فیلم

ویژگی خاص این فیلم باز شدن پای چهره های مشهور اختلاس و  فرقه های انحرافی در دو صحنه (حیاط زندان و اتاق رمالی و غیب گویی) است که ذهن مخاطب را با خود همراه ساخته و درگیر می کند.

دو قطبی کردن جامعه و ایجاد شکاف از طریق شعارهای نخ نما شده

دیالوگ هایی که در طول و به ویژه انتهای فیلم از سوی سه کاراکتر اصلی فیلم بیان می شود بار سیاسی دارد و به گونه ای در صدد دو قطبی کردن فضاست. فضایی که در یکطرف آن فقرا و افراد ستمدیده قرار دارند و در طرف دیگر افراد ظالم و ثروتمند. در انتهای فیلم، هنگام دستگیری سه شخصیت از سوی پلیس، سرکرده این گروه در جمع مردم شروع به سر دادن شعارهای نخ نمای سیاسی و اقتصادی می زند که می تواند همذات پنداری برخی از مخاطبان را به دنبال داشته باشد. همذات پنداری برخی از مخاطبان با این گروه سه نفره به گونه ای است که پلیس را مانع اجرای عدالت قلمداد کرده و سه فرد مذکور را قهرمانان مردمی محسوب می کند.

گشت دو، فیلمی است که به وضعیت جامعه (در همه ساحت ها) اعتراض دارد. عباس، حسن و عطا درباره همه چیز، حتی درباره کارگردانی فیلم «کاوه آهنگر و ضحاک» معترض هستند. (در فیلم صحنه ای وجود دارد که سه شخصیت فیلم برای کسب درامد به شغل سیاهی لشگری روی می آورند و از نحوه کارگردانی کارگردان معترض هستند) . حرکات و دیالوگ های قهرمانان پوشالی فیلم به قدری شعاری و نخ نماست که باورپذیر نبوده  و تاثیر چندانی روی مخاطب ندارد.

وجود ممیزی های فراوان در فیلم؛ کلکسیونی از کنایه های جنسی و مبتذل

از ابتدای شروع فیلم، عباس فحش های ناموسی را به طور ناقص مطرح میکند که در ذهن تمامی مخاطبان، همان فحش به طور کامل متبادر می شود. در صحنه های دیگر فیلم به ویژه صحنه هنرپیشگی سه شخصیت در فیلم کاوه آهنگر و ضحاک، کنایه های جنسی مبتذل بر زبان هر سه شخصیت جاری می شود که معلوم نیست چطور مجوز اکران در جشنواره را گرفته است و اینکه آیا این فیلم قرار است با همین حرف های رکیک جنسی برای همگان اکران شود؟

فیلم سینمایی گشت دو، حرف تازه ای در سینمای ایران نمی زند و با استفاده از هجو و دیالوگ های کوچه و بازاری به دنبال موفقیت در گیشه است.
 

انتهای پیام