این روزها و در آستانه‌ی انتخابات ریاست‌جمهوری ظاهرا برخی از سیاسیون دوباره بر سر دوراهی «مقاومت- سازش» متوقف مانده‌اند و از قضا گزینه‌ی دوم را بهترین راه برون‌رفت از شرایط کنونی می‌دانند. در این شرایط چرا با وجود انبوه فشارهای داخلی و بین المللی، نظام باید همچنان بر گفتمان مقاومت -با همه‌ی هزینه‌های آن- پای‌فشاری نماید؟

گویا چندین باخت پی در پی به اصولگریان و واگذاری مجلس نهم به اعضای جبهه پایداری و متحد باعث ضربه مغری شدن این جریان سیاسی شده است که از سوی جریان اصولگرایی را هم فکر با اصلاح طبان می داند و از سوی دیگر خواهان حضور اصلاح طلبان در حمایت از گزینه های مانند رضایی و قالیباف هستند و برای جبهه پایداری نسخه سیاسی ارائه می دهند.