به گزارش صدای دانشجو دانشگاه بوعلی سینا بزرگترین دانشگاه غرب کشوری است که 11 هزار دانشجو دارد که تنها در سال تحصیلی جدید 4500 دانشجو در دوره های کارشناسی و تکمیلی دانشجوی جدیدالورود داشته است.

طبق آمار رسمی معاونت فرهنگی دانشگاه بوعلی سینا، این دانشگاه دارای 62 انجمن علمی، 22کانون فرهنگی اجتماعی و 32 نشریه علمی دارد. این دانشگاه 4تشکل دانشجویی از طیف های مختلف سیاسی دارد که در زمزمه هایی نیز از اضافه شدن دو تشکل دانشجویی با گرایشات متنوع سیاسی نیز به گوش می رسد که این تعدا تشکل ها، انجمن های علمی و کانون های، زمینه مناسبی را برای گفت و گو، تضارب آرا و در نتیجه کرسی های آزاد اندیشی فراهم می کند.

هر چند این دانشگاه ظرفیت بالایی برای کرسی های آزاد اندیشی دارد اما همگان قبول دارند که چه از نظر کمی و چه از نظر کیفی کرسی های آزاد اندیشی سطح قابل قبولی ندارد.

باتوجه به اهمیت کرسی های آزاد اندیشی و شروع سالتحصیلی جدید، پیشتر با دکتر علی اکبر عروتی موفق، عضو هیئت رئیسه و معاون فرهنگی اجتماعی دانشگاه بوعلی سینا گفت و گو داشتیم که بصورت کلی در مورد کرسی های ازاد اندیشی بحث شد.

در آن گفتگو درباره فضای خودسانسوری و توهم فضای امنیتی دانشگاه بوعلی سینا نیز چند دقیقه ای بحث شد که با توجه به طولانی شدن مصاحبه تصمیم بر این شد تا در زمان دیگری منتشر شود.

آنچه را که در ادامه می بینید متن کامل مصاحبه ما با دکتر عروتی موفق، معاون فرهنگی دانشگاه بوعلی سینا است که درباره فضای خودسانسوری در میان دانشجویان به بحث نشسته ایم. این مصاحبه اواخر شهریور 95 در دفتر ساده و بدون تجملات معاونت فرهنگی اجتماعی دانشگاه بوعلی سینا صورت گرفته است که نکات پایانی آن را دکتر عروتی یک روز قبل از انتشار این مصاحبه به متن اضافه کرده است.

دکتر هزاوه ای، استاد علوم سیاسی و معاون سابق دانشجویی دانشگاه بوعلی سینا پیشتر در مصاحبه ای با خبرگزاری ایسنا تا کید کرده بودند که نصب دوربین در فضاهای کرسی های آزاد اندیشی ضرورتی ندارد و باید آرامش بیشتری بر فکر و روان دانشجویان حاکم باشد. همچنین ایشان گفته بودند که دستگاه های متولی امنیت فضا را باید برای دانشجویان بازتر کنند. سوال من این است که معاون فرهنگی دانشگاه بوعلی سینا به این موضوع چه نگاهی دارد؟

دستگاه های متولی امنیت در دانشگاه، طبیعتا سعه صدر بیشتری را باید داشته باشند چرا که مخاطب ما نسل جوان است و نسل جوان دارای ویژگی های خاصی مانند عدالت طلبی،حق جویی، صریح اللهجه بودن، شجاعت و بی باکی می باشد و لذا مبتنی بر این ویژگی ها دستگاه متولی امنیت باید با سعه صدر بیشتر، آماده شنیدن نقدهای نسل جوان باشند و اما از طرف دیگر یکی دو مشکل دیگر هم داریم.

این دو مشکل چیست؟

 ما مشکل انگ زدن و اتهام هایی است که بدون دلیل موجه و یا پایین بودن آستانه تحمل و یا برای از میدان بیرون کردن به افراد زده می شود. این مساله از نوعی بداخلاقی نشئت می گیرد و مسلما جامعه دانشگاهی باید از آن اجتناب نماید و به راحتی به افراد نباید انگی زده شود.

قسمتی از این مشکلات پس زمینه سیاسی دارد یعنی گاهی یک طیف برای از میدان بیرون کردن رقیب و یا بدنام کردن آن و بهره برداری سیاسی اجتماعی از آن بهره می گیرد.   

پیشتر شما بر خودسانسوری و توهم فضای امنیتی در دانشجویان تاکید کرده بودید و تاکید می کنید. نسبت این مساله با فضای دانشگاه چیست؟

نکته دیگری هم که باز در بحث کرسی های آزاد اندیشی بنظر بنده در بحث های امنیتی آن وجود دارد، بحث خودسانسوری و توهماتی است که در این زمینه ها وجود دارد.

گاهی کثرت شایعات، فضا و جو ناسالمی را ایجاد می کند. در این فضای ایجاد شده یک رعب و وحشت کاذبی بوجود می آید به گونه ای که فرد احساس می کند اگر حرفی را بزنم ممکن است برای من مشکلاتی ایجاد شود. حتی ما گاهی داخل کلاس هم دچار این دست توهمات هستیم مثلا در سوال پرسیدن های داخل کلاس هم خیلی وقت ها برخی خیلی دست به عصا هستند و دچار یک ترس توهمی می شوند که نکند این سوال را بپرسم استاد نمره من را کم کند یا در پایان ترم من را بیاندازد.

خیلی از محاسبات را ممکن است در پیش خودمان داشته باشیم در حالی که ممکن است بسیاری از اینها توهماتی بیش نباشد.

این توهم در کلان دانشگاه هم مطرح است یعنی برخی از دانشجویان در پیش خود یک احتیاط هایی می کند و بر اساس آن احتیاط ها یک ترسی در درونش هست که نکند این حرفی که من میزنم بعدها برای من یک سلسله مسائلی داشته باشد.

پس در بحث کرسی های آزاداندیشی باید از یک طرف دستگاه های امنیتی سعه صدر بیشتر داشته باشند از طرف دیگر ما باید فضای خودسانسوری و توهم امنیتی بودن را از بین ببریم و البته خود نهادهای امنیتی دانشگاه باید کمک کنند که این فضا تلطیف شود و دانشجوی ما این امنیت روحی و روانی را پیدا کند که فضا واقعا به آن معنی که فکر می کند امنیتی نیست.

توصیه شما به دانشجویان در این فضای موجود چیست؟

نکته دیگری که در زمینه برگزاری کرسی ها بسیار مهم است این است که ما باید تمامی حرفهایمان در چارچوب قانون و با رعایت کامل اخلاق و مبتنی بر اصول و مبانی نقد و مناظره باشد یعنی اگر آداب نقد و مناظره که در کتاب های اخلاق و منطق مطرح شده است رعایت شود مسلما برای طرفین شرکت کننده در کرسی آزاد اندیشی مشکلی پیش نخواهد آمد .مقام معظم رهبری هم در فرمایشاتشان در مورد کرسی های آزاد اندیشی به مسئله اخلاق و منطق تاکید فراوانی داشتند.

اگر نکته ای در پایان هست بفرمایید؟

در پایان ضمن تشکر از عزیزان صدای دانشجو و آرزوی توفیق روزافزون برای آنها امیدوارم در سال جاری شاهد برگزاری کرسی های خوب و با نشاطی در دانشگاه باشیم.

مصاحبه از امیر عباس امیدیان

پایان/

در این رابطه بخوانید:

دانشجویان برای برگزاری کرسی های آزاد اندیشی، توهم فضای امنیتی را دارند/ سال گذشته فضای دانشگاه تک قطبی بود