به گزارش پایگاه خبری تحلیلی صدای دانشجو، به نقل از رودبار ما، روز ۱۵ اکتبر، ۲۳ مهرماه روز جهانی نابینایان است،مثلث زندگی نابینایان “بو، “صدا” و “لامسه” است, نور برای شان هیچ معنایی ندارد,چه فرقی می کند که شب است یا روز است, گویا زمان مفهومش را در صدا به آنها می فهماند, مثلا روزها را با صدای طبیعت و شب ها را با سکوت  و آرامشی خاص، برایشان ترجمه می کند, چه فرقی می کند که برق هست یا نیست، چراغ اتاقشان که همیشه خاموش است, تا حالا دستشان را برای کلید برق دراز نکرده اند, آبشار طلایی آسمان دیگر بماند، ستاره ها هم هیچ...

از خانه که خارج می‌شود، عصای سفیدش را بر زمین می‌کوبد. قدم هایش را با احتیاط بر می‌دارد. گویی دارد سنگفرش‌های خیابان را می‌شمارد. گاه پستی و بلندی خیابان‌ها مسیرش را به بیراهه کج می‌کند. همان‌ها که برای بینایان نیز دردسر آفرین است.

عصای سفیدشان، گوش هایشان و گاهی اوقات هم دست هایشان، چشم های بیدار آنها هستند که در غیاب چشم هایشان، هادی آنها شده اند, آنها اثبات کرده اند، بدون چشم هم می شود زندگی کرد, آنها مثال نقضی برای ضرب المثل ” شنیدن کی بود مانند دیدن “هستند.

اما حال جای سوال این است اگر اینطور باشد پس آن روشندلان چگونه می‌بینند؟ چگونه زندگی می‌کنند با چشمانی که هیچ چیزی جز سیاهی نمی‌بیند! چشمانی که اگر صبح شود روشنایی صبح و اگر شب شود تاریکی شب را نمی‌بیند اما همچون سایر انسان‌های بینا به زندگی خود ادامه می‌دهد.

امروزه نابینایان بسیاری را می‌شناسیم که اگر نگوییم بهتراز افراد بینا، لااقل در حد آنها، در تمام عرصه‌های مختلف علمی می درخشند و وجود این افراد است که ثابت کرده نابینا کسی نیست که از نعمت بینایی برخوردار نیست بلکه نابینایی در مفهوم وابستگی و درماندگی است.

گاهی پیش خود می پنداریم بدون شک، زندگی برایمان غیرقابل تحمل می شد اگر نمی توانستیم دایره مردمک چشمانمان را در روشنی روز و در تیرگی شب، باز و بسته کنیم. با این حال هستند نابینایانی که هر روز با مشکلات فراوانشان دست و پنجه نرم می کنند اما مانند افراد سالم به زندگی ادامه می دهند یکی از این افراد صابر رئیسی است.

ما فقط توانایی دیدن نداریم
این روشندل رودباری با گلایه از مشکلات خود این گونه می‌گوید: ما نابینایان با 2 مشکل اساسی رو به رو هستیم. ابتدا مشکلات ناشی از خود نابینایی و دیگری مشکلاتی است که در جامعه و برخورد با مردم برایمان به وجود می‌آید.

وی می‌گوید: خود نابینایی محدودیت زاست و ما در درون خود رنج می‌بریم. تحمل این که نمی‌توانیم زیبایی‌های زندگی و حتی چهره عزیزانمان را ببینیم برایمان آسان نیست. اما با همه این رنج هااز پا ننشسته ایم. در کشورهای خارجی به نابینایان به چشم معلول نگاه نمی‌کنند اما متاسفانه در فرهنگ ما نابینایان معلول محسوب می‌شوند.

صابر رئیسی سرحدی دانشجوی دانشگاه پیام نور شهرستان رودبارجنوب است متولد 67و به گفته خودش از 4 سالگی چشمانش بسته شد و در 8سالگی عصب چشم صابر به طور کلی خشک شد و دیگر  چیزی نمی بیند,اما دلی دارد که پشت چشمهای بسته می تواند دنیارا به قشنگی چشم های باز ببیند.

صابر رئیسی سرحدی 4ساله بود که پدر خود را از دست داد اما با حمایت های مادر و اقوام خود تصمیم گرفت که به مدرسه برود و از سال 77 تاسال 82در مرکز آموزشی زهره شمسایی شهرستان رفسنجان که تنها مرکز آموزشی در آن زمان  در استان کرمان بود تحصیل کرد و بعد از دو سال که طرح تلفیق نابینایان در مراکز بینایی تصویب شد به شهرستان رودبارجنوب بازگشت و تا مقطع دیپلم در مرکز آموزش از راه دور شهرستان رودبار ادامه تحصیل داد.

تا اینکه در کنکور سال 90در رشته دبیری الهیات دانشگاه آزاد شهرستان جیرفت پذیرفته شد اما صابر به دلیل بعد مسافت و مشکلات فقط یک ترم در دانشگاه ماند و مجبور شد که انصراف دهد.

این روشندل رودباری در سال 92تصمیم گرفت که ازدواج کند و اردیبهشت سال 92با دختر عموی خود ازدواج کرد و در اسفند ماه همان سال صاحب یک فرزند دختر  بنام گلابتون شد.

صابر با توجه به علاقه ی که به تحصیل داشت سال گذشته تصمیم گرفت که در دانشگاه پیام نور شهرستان رودبارجنوب در  رشته روانشناسی ادامه تحصیل دهد.

وی از کمک و همراهی شریفی رئیس دانشگاه  و همسر خود برای ضبط کتاب ها و جزوات درسی تشکر کرد و گفت:  که تنها دانشجوی نابینای دانشگاه پیام نور شهرستان رودبار جنوب است از حمایت های یکساله رئیس دانشگاه که نهایت همراهی را با او داشته است تشکر کرد.

دانشجویان روشندل چیز زیادی نمی خواهند و به همین کم قانعند و توانسته اند با شرایط موجود، پا به پای سالم ها درس بخوانند و پیشرفت کنند، اما نباید قناعتشان سبب شود که مسئولان مربوطه، نسبت به مشکلاتشان بی توجه شوند.

این دانشجوی دانشگاه پیام نور رودبار ادامه داد: افراد نابینا برای انجام کارهای مختلف خود باید هزینه کنند این درحالیاست که حمایت کننده ای نداریم و بهزیستی از آذر ماه سال 95شهریه دانشگاه ما را هم به حساب نریخته است.

مسکن واشتغال، نوع نگاه برخی افراد جامعه، نامناسب بودن اماکن شهری و حمل و نقل عمومی و ... بخشی از مشکلات این روشندل رودباری است که با عصای سفید به عنوان راهنما در کنار همشهریان خود تردد می کنند، راه می  رود و زندگی می کنند. مشکلاتی که دست و پنجه نرم کردن با آنها تنها با اراده پولادین نابینایان شدنی است صابر رئیسی سرحدی خواستار اجرای قانون  03/0 استخدام  معلولین شد و گفت: بکارگیری نابینایان در مشاغلی که متناسب با توانایی آنها ست می تواند کمک بزرگی باشد که گوشه ای از مشکلات ما نابینایان را حل کند.

این روشندل رودباری بیان داشت: با توجه به اینکه اداره کل بهزیستی استان چندین کارمند معلول و نابینا دارد چرا اداره بهزیستی شهرستان رودبار، ما را استخدام نمی کند من هم حاضرم چندین ماه به صورت آزمایشی در این اداره کار کنم اگر مورد تائید حضرات بود استخدامم کنند.

رئیسی افزود: بیشترین دغدغه و صدمه ای که نابینایان را تهدید می کند مشکلات روحی و ماندن در منزل است اگر برای مسئولین اشتغال مقدور نیست حداقل یک وام بدهند تا برای خودم اشتغال ایجاد کنم و یک سرپناه برای خود و خانواده ام ساخت کنم.

وی از خبرنگار رودبار ما که تنها کسی در این شهرستان بود این روز را به ایشان تبریک گفت تشکر کرد و ابراز داشت: هیچ یک از مسئولان رودبار  نشده که این روز را حتی برای یکبار هم شده به یاد بیاورند و یا اینکه برنامه ای را به مناسبت این روز در شهرستان داشته باشند.

صابر رئیسی سرحدی خاطر نشان کرد: اگر بخواهیم منصفانه به بندهایی از قانون معلولین و نابینایان اشاره کنیم باید اذهان کنیم بسیاری از بندها در کشور ما در قبال نابینایان اعمال نمی‌شود.

مطمئنا رفع مشکلات نابینایان نیازمند یاری همه مسئولان مرتبط و غیر مرتبط است پس همه باید همت کنند برای فردایی روشن تر عصا سفیدان...

نور  روحبخش جان نه در دیدگان سر که دراندرون دل است, روشنایی زندگی آنها نه در برابر چشم تن که در اعماق جان شان نهفته است, دلهایشان روشن است و بی ریا و جسم بی چشم شان فارغ از همه دغل کاری ها و ناپاکی های دنیای ما , بدین سان  عبارت زیبا ی” روشندل” تنها  برازنده وجود مهربان و پر اراده و شکیبای آنهاست.

صابر رئیسی سرحدی با توجه به استعداد و پشتکاری که داشت،با حمایت مردم و شورای روستای چاه دادعلی بعنوان دهیار انتخاب شد و در این راه از حمایت های بخشدار و فرماندار رودبارجنوب که در این راه او را تنها نگذاشتند تشکر و قدر دانی کرد.

زندگی با یک نابینا عشق است

سعیده رئیسی سرحدی همسر روشندل رودباری در پاسخ به این سوال خبرنگار رودبار ما که چطور شد که تصمیم گرفتند با یک فرد نابینا ازدواج کنند،گفت: زندگی با یک نابینا عشق است.

وی ادامه داد: مردم دید خود را نسبت به نابینایان تغییر دهند چرا که چیزی را که نابینایان با چشم دل می بینند  ما بینایان نمی بینیم.

سعیده رئیسی اشتغال و مسکن را از مهمترین مشکلات زندگی مشترکشان عنوان کرد و گفت: اگر با توجه به تحصیلات و استعدادی که همسرم دارد یک شغل مسئولان در مدارس استثنایی یا بهزیستی به آن بدهند دیگر مجبور نبود که اینقدر در زمنزل بماند و دچار بیماری روحی شود.

امروز فهمیدم که زندگی  صابر رئیسی سرحدی و تمام نابینایان زندگی دیدنی است پر از نقش، پر از حرف، پر از ایده و فریاد...

شاید صدای عصای سفید امثال صابر شکرانه بینایی را به اصحاب بصر یادآور شود.

تصور کن از این دنیا، از این دنیای بی پایان، فقط یک رنگ بشناسی تمام رنگ ها پنهان. تصور کن که در دستت شبیه من عصایی است و در دنیای تاریکت غم بی انتهایی است، برای دیدن مادر، برای دیدن  بابا، همیشه بوده یک حسرت، همیشه هست یه رویا.

شکایت کن به جای من، از این موج ترحم ها، بیا بشکن سکوتم را، بسوزان آه مردم را، ، بگو هر چند محدودم ولی کز ناتوان هرگز، نخواهم ایستاد از پا، به سمت آسمان هرگز.

من از احساس سرشارم ، از استعداد لبریزم تو اینها را نمی بینی و تنها اشک می ریزم.

انتهای پیام/چ