به گزارش صدای دانشجو؛ روحانی در حالی امروز برای دفاع! از وزیر پیشنهادی اش به مجلس می رفت که شب گذشته با بن علوی وزیر مشاور در امور خارجی عمان که به طور غیر رسمی وارد تهران شده بود، در مورد مذاکرات مخفی هسته ای گفتگو کرد. پیوند خوردن همزمان مسئله مذاکرات مخفی در سالگرد توافق ژنو- که هیچ استاد دانشگاهی از آن دفاع نکرد-  با اتفاقاتی که توسط رسانه های دولت به تیتر یک اخبار تبدیل می شوند، به عقیده ناظران اتفاقی نیست.

دولت برای اینکه در آستانه سوم آذر که ضرب الاجل مذاکرات هسته ای است بار دیگر افکار عمومی را از مسئله اصلی دور کند نیاز داشت مسئله ای به بزرگی رای نیاوردن چهارمین گزینه دولت داشته باشد.

روحانی می گوید که وزرا را برای دستگرمی به مجلس نمی برد، اما در دفاع از آنان کاملا با روحیه ای «بی تفاوت» در مجلس عمل می کند. در احترام به «استقلال مجلس» حرف می زند، اما چند روز به جلسه رای اعتماد مانده، در زنجان، علیه مجلس حرف می زند.

مشاوران و معاونان روحانی هم تنها ساعاتی قبل از هر جلسه رای اعتماد یا استیضاح مجلس را به باد توهین می گیرند. متهم کردن مجلس به باج خواهی و مذاکرات را «بالاتر از حد مجلس خواندن» از کنایه های آشنای دولت است. و همه این ها نمی تواند اتفاقی باشد. افراد معرفی شده نباید وزیر شوند تا سناریوی روحانی برای در محاق ماندن مذاکرات به خوبی پیش برود.

 دولت می خواهد به افکار عمومی بگوید مجلس فعلی مخالف بی منطق ماست و بهترین نشانه انداختن مکرر گزینه های دولت است. فرجی دانا که خودش با آن حرفهایی که علیه مجلس و رانت به نمایندگان زد، و آبروریزی که در مورد بورسیه ها شد، با دستهای خالی به مجلس رفت و برخلاف ادعای رسانه های زنجیره ای دولت، دفاع تاریخی هم نداشت. نجفی که فقط سرپرست بود. نیلی احمدآبادی حتی مورد تایید شورای عالی انقلاب فرهنگی که روحانی رییس آن است قرار نگرفته بود و احمدی آشتیانی سابقه ای در حد مدیریت مدرسه و البته فعالیت در حزب منحله مشارکت داشت.

استفاده از اعضای حزب مشارکت، حلقه معین و وابستگان فکری اصلاح طلبی برای این بازی تبلیغاتی برای روحانی از چند جهت مفید بود. اول اینکه او می توانست در مقابل اصلاح طلبانی که او را اصلاح طلب نمی دانستند، ادعا کند که حواسش به سهمیه آن ها در دولت بوده است. چنان چه تاجزاده در نامه ای که در همان اوان دولت نوشت، گفت: که وزارت علوم از همه مهم تر است.  در ثانی همین موضوع دست آویز خوبی برای رقابت های انتخاباتی برای مجلس دهم است. قطعا روحانی از این پس در افکار عمومی مکرر از وزیرهای افتاده اش سخن خواهد گفت و مجلسی که همراه او نیست و مجلسی که او دوست دارد در انتخابات 94 به وجود بیاید.

  دولت وزارت علوم و دانشگاه را مهم نمی داند و بهترین و مهمترین کاربرد آن همین اجاره دادنش به یک گروه سیاسی مهم در سبد رای انتخاباتی خرداد 92 است. بازی دولت با دانشگاه در میانه دهه پیشرفت و عدالت اگرچه برای کشور زیان بار است اما اهداف انتخاباتی روحانی را ضمانت می کند.