به گفته بزرگان اهل علم، دانشجویان گرانبها ترین سرمایه ها برای یک کشور در حال توسعه هستند که آینده کشور را می سازند، دانشجویانی که با کمیت و کیفیت تحصیل خود در سطوح عالی علمی می توانند به پیشرفت وضعیت فرهنگی، سیاسی و اقتصادی یک کشور کمک شایانی  بدهند. اما شوربختانه شاهد هستیم در این راه پیش فراز و نشیب بسیاری از دانشجویان مصیر (هدف غایی و متعالی) خود را به کلی به فراموشی می سپارند و به حاشیه های این مکان علمی عمر می گذرانند.