علی روزبهانی مسئول واحد سیاسی جامعه اسلامی دانشجویان دانشگاه بوعلی سینا در گفت و گو با خبرنگار صدای دانشجو درباره مذاکرات هسته ای و توافقات اخیر گفت:

با رسیدن به 3 آذرماه که از لحاظ قانونی آخرین مهلت مذاکرات هسته ای میان ایران و1+5بود بار دیگر گفتگوها نتیجه ای جز تمدید مجدد و یا گفته ی برخی منابع توافق سیاسی چیزی در پی نداشت.ایران طبق گزارش های بین المللی به همه ی تعهداتش در برنامه ی اقدام مشترک موسوم به توافق ژنو عمل نمود اما طرف غربی و آمریکایی باز هم نسبت به ایران بی اعتماد است.

در این دور مذاکرات دو طرف تلاش بسیار زیادی برای حصول یک توافق جامع انجام دادند اما تنها چیزی که عاید گروه مذاکره کننده شد تمدید 7 ماهه مذاکرات بود و بر سر جزییات توافقی انجام نگرفت.چیزی که اینجا مشخص است این است که عملا پس از دوسال تعطیلی صنعت هسته ای کشور و تلاش های عبث برای اعتماد سازی و از دست دادن برگ برنده های ملت ایران ،تنها چیزی که نصیب ایران می شود مبلغی ماهیانه 700میلیون دلار از پولهای نفت خودش است.

وی افزود؛ سوال ما از دولت اینجاست که چرا با وجود آینده ی مبهم رفع تحریم ها که بار ها به صراحت از سوی مقامات آمریکایی بیان شده است و همچنین پیش فرض های آمریکایی ها در مذاکره مبنی بر اینکه ایران ناچار است کنار بیاید  و هم اینکه دولت در طول این دو سال هیچگونه بهره ای از لحاظ اقتصادی از مذاکرات نبرده (و بعضا با وضع تحریم های جدید، متضرر هم شده) چرا دوباره حاضر به مذاکره می شود؟ آقای کری در کنفرانس خبری صراحتا گفت که سال گذشته بحث غنی سازی 20 درصد بود امروز  بحث بر سر غنی سازی 0 تا 5 درصد است.گفت که ما نمی توانیم به ایران اعتماد کنیم لذا کارهایی که میدانیم صحیح است انجام می دهیم. آیا با این وجود باز هم قدرت چانه زنی در مذاکرات باقی خواهد ماند؟ این به واقع خلاف عزت ملی نیست؟

آیا طرف آمریکایی نخواسته با پیش کشدن تمدید مذاکرات این واقعیت را که «مذاکرات به دلیل زیاده خواهی های آمریکا شکست خورده»را پشت نقاب تمدید از دنیا پنهان کند؟

روزبهانی در پایان گفت؛ مع الوصف انتظار می رود که دولت زین پس برای بهبود وضع اقتصادی بجای چنگ زدن به ریسمان پوسیده ی غرب،نگاه و اتکایش به ظرفیت های داخلی  کشور،سند های بالادستی،اقتصاد مقاومتی و غیره  باشد  و این نیز هیچگونه منافاتی با رویکرد تعامل سازنده با دیر کشور ها که همان رویکرد دولت یازدهم است ندارد.